De fusie: Het begin.
Al ver voor de oorlog werd er in ons dorp gevoetbald. Victoria (God der overwinning) Westerhaar verzocht al in 1924 toelating tot de Twentse Voetbal Bond. Gespeeld werd op een veld naast de begraafplaats. Ongeveer in 1929 werd Voetbal Vereniging Excelsior (V.V.E.) opgericht. V.V.E. speelde op een stoppelveld ten zuiden van de Twistveenweg naast Café Snippe. Enige jaren later verhuisde men naar een locatie ten noorden van de Twistveenweg tegenover het terrein waar nu de waterzuiveringsinstallatie staat. Het stuk grond was eigendom van boer Germs. In 1941, tijdens de oorlog, werd de naam Wiekse Boys gekozen en werd weer van terrein gewisseld. Men speelde op een stuk grond dat toebehoorde aan boer Blaakmeer. Ze werden ingedeeld in de tweede klasse T.V.B. en werden in 1946 kampioen

Victoria

Al ver voor de oorlog werd er in ons dorp gevoetbald. Victoria (God der overwinning) Westerhaar verzocht al in 1924 toelating tot de Twentse Voetbal Bond. Gespeeld werd op een veld naast de begraafplaats. Ongeveer in 1929 werd Voetbal Vereniging Excelsior (V.V.E.) opgericht. V.V.E. speelde op een stoppelveld ten zuiden van de Twistveenweg naast Café Snippe. Enige jaren later verhuisde men naar een locatie ten noorden van de Twistveenweg tegenover het terrein waar nu de waterzuiveringsinstallatie staat. Het stuk grond was eigendom van boer Germs. In 1941, tijdens de oorlog, werd de naam Wiekse Boys gekozen en werd weer van terrein gewisseld. Men speelde op een stuk grond dat toebehoorde aan boer Blaakmeer. Ze werden ingedeeld in de tweede klasse T.V.B. en werden in 1946 kampioen.

Kampioenselftal Wiekse Boys

Twee clubs in een betrekkelijk klein dorp was wel heel erg veel van het goede. Veldennood, gebrek aan spelers en financiële middelen brachten beide clubs bij elkaar. Felle tegenstanders van elkaar werden gedwongen om samen te werken binnen één club. De enige kans om in ons dorp te blijven voetballen. Er werd een vergadering uitgeschreven die plaats zou vinden in Café Stoffer Snippe aan de Wieke. Mensen die deze fusie-vergadering bijwoonden waren o.a.: Swier Alberts, Hilbert van Tebberen en Meester Koek, de toenmalige voorzitter van Wiekse Boys. Er moest een nieuwe naam komen, wat na enig overleg Voorwaarts werd. De naam Voorwaarts symboliseerde tevens de gedachte dat men met elkaar voorwaarts moest. Voorwaarts werd ingedeeld in de eerste klasse van de T.V.B. zaterdag. Doordat Wiekse Boys meer leden had dan Victoria werd het nieuwe eerste elftal verdeeld met 60% Wiekse Boys spelers en 40% Victoria spelers. Mr. Koek werd de nieuwe voorzitter van deze nieuwe vereniging. Alle andere oneffenheden werden gladgestreken en zo werd op 5 juli 1950 de voetbalvereniging Voorwaarts opgericht.

Voorzitter Mr. Koek

Men begon de nieuwe competitie met 4 senioren- en 2 junioren elftallen. De eerste wedstrijd van Voorwaarts was om de Pley van der Bosch beker waar naast Voorwaarts ook D.E.T.O. en D.O.S. ’37 aan mee deden. Voorwaarts speelde deze eerste wedstrijd in de volgende samenstelling: Freek Drees (keeper), Levert Veneman (aanvoerder), Wolter Nijboer, Jop Ravenhorst, Gerrit Kenken, Bruin Smit, Joop Post, Derek van Dijk, Piet Smit, Tinus Smit en Jannes Wolthuis.

1950-1955: De eerte jaren

Na alle commotie rond de fusie was het zaak Voorwaarts omhoog te krijgen. Men speelde als nieuwe vereniging in de eerste klasse T.V.B. Daarin speelde men tegen onder andere Enter Vooruit, Juliana ’32 en O.N. Ook waren er de tweede elftallen van Excelsior, Achilles en Sparta in vertegenwoordigd. Een nieuw veld, trainingsveld en wasgelegenheid werden Voorwaarts toegezegd. Toch moest men zich eerst op een andere locatie redden. Getraind werd op de plek waar vroeger de beschuitenfabriek stond en in de toenmalige Openbare School (deze stond waar nu de Baptistenkerk staat) was er gelegenheid tot wassen.

De eerste trainer werd aangesteld. Training stelde in die tijd niet veel voor. De eerste trainer Assie van Veen gaf veel looptraining, mede omdat er ook weinig materiaal aanwezig was. Het licht waar men het mee moest doen waren twee lantarenpalen waardoor er maar een beperkt stukje van het trainingsveld gebruikt kon worden.

Voorzitter J. Schuurman

Het eerste jaar eindigde men als vierde met vijftien punten uit veertien wedstrijden. Toch mocht trainer van Veen blijven, maar het seizoen 1951-1952 werd geen progressie gemaakt. Ook nu eindigde men als vierde nu met 18 punten uit veertien wedstrijden. Nog steeds had Voorwaarts geen nieuw onderkomen. Tijdens de ledenvergadering van 1952 werd voorzitter Koek opgevolgd door de heer Schuurman. Op 13 maart 1952 was er de eerste officiële aanvraag van de gemeente aan de Nederlandse Heidemaatschappij voor een begroting betreffende de aanleg van één voetbalveld, één oefenveld en één korfbalveld voor het voetballen van zes elftallen, het korfballen van twee twaalftallen en het gebruik van drie lagere scholen met een totaal van 460 leerlingen. Men kreeg bezoek van de K.N.V.B. dat de sportvelden moest keuren. Het werd door de drie heren voorlopig goedgekeurd mits er voor 1 oktober 1952 twee behoorlijke kleedkamers, een appartement voor de scheidsrechter, een behoorlijke wasinrichting en een zindelijk privaat aanwezig waren. De gemeente kocht een houten gebouwtje van 4 bij 7,5m dat later is over te plaatsen naar het nieuwe terrein. Het seizoen 1952-1953, ook nog met trainer van Veen, leverde een tweede plaats op achter S.V.Z.W. Leuk om te vermelden is dat er gespeeld werd met een leren bal die met veters in elkaar werd gezet. Daarom droeg men in die tijd allemaal een haarnetje om de bal te kunnen koppen. En dan nog stond de veter als een tatoeage op het voorhoofd gedrukt. Op zaterdagmiddag was de wedstrijd. Doordat de spelers eerst moesten werken begon de wedstrijd om 16.00 uur. Er kwam langzaam maar zeker saamhorigheid in de vereniging. Hoe was de communicatie in die tijd zou je je afvragen. De aanvoerder van het elftal was in die tijd al snel een postbode. Hij kreeg kaarten mee met daarop vermeld de tegenstander, de tijd dat men aanwezig moest zijn enz. en moest op zijn fiets het dorp rond om deze bij de spelers te bezorgen. Ondanks de tweede plek van het vorige seizoen moest trainer van Veen plaats maken voor trainer Jaarsma. Deze trainer eindigde in het seizoen 1953-1954 eveneens tweede achter kampioen O.N. met 18 punten uit veertien wedstrijden. Men keek enorm uit naar het nieuwe terrein. Na maanden van werkzaamheden en voorbereidingen kwam het nieuwe onderkomen klaar. Op 16 oktober 1954 was het dan eindelijk zo ver. Om half drie opende burgemeester Huyssen van Kattendijke het nieuwe sportterrein, gadegeslagen door vele belangstellenden, waaronder het college van burgemeester en wethouders, verschillende leden van de raad, hoofd van de Nederlandse Heidemaatschappij, de hoofdopzichter en personeel van de gemeente dat met de uitvoering belast was. Nadat de muziekvereniging "Soli Deo Gloria" opwekkende tonen liet horen nam de burgemeester het woord. "Sportbeoefening kan ontlastend en bevrijdend werken op lichaam en geest. Sportbeoefening kweekt teamgeest, eerlijkheid, snel reactievermogen en geestelijke concentratievermogen. Sportiviteit mag nooit eindigen bij het verlaten van het sportterrein. Er zijn hogere waarden in het leven dan een gewonnen wedstrijd". Vele sprekers, waaronder de voorzitter van D.E.T.O., een afgevaardigde van de T.V.B. en dominee Droppers namen het woord en wensten Voorzitter F. Vos van S.D.O. en H.J. Koek van Voorwaarts veel geluk met hun nieuwe onderkomen. De gebroeders Klinkhamer schonken de vereniging een wisselbeker en de heren van de Keuken en Reekers een pracht van een voetbal. Het terrein werd geopend met de competitiewedstrijd Voorwaarts-Vroomshoopse Boys, waarvan burgemeester Huyssen van Kattendijke de aftrap verrichtte. Een nieuw onderkomen waarop men apetrots was. Daar hoorden natuurlijk entreegelden bij. De entree bedroeg in die tijd toch al één gulden en wilde je op een bankje zitten, die rondom het veld waren geplaatst kostte dat nog eens een kwartje extra. Dit werd uitermate streng gecontroleerd. Het seizoen 1954-1955 werd ook geen kampioensjaar. Trainer Jaarsma eindigde met Voorwaarts op de vierde plaats met 17 punten uit veertien wedstrijden met maar vier punten achter de kampioen Vroomshoopse Boys.

1956-1960: Voor het eerst KNVB.

De vereniging kreeg meer gestalte. Zo werden op 8 januari 1955 de Statuten en huishoudelijke reglementen vastgesteld. Daaruit kunnen we opmaken dat er al een redelijke structuur binnen de vereniging aanwezig was. Zo waren er de volgende commissies: a. elftallencommissie die belast was met het samenstellen van de elftallen, b. kascommissie die ten minste eens per jaar de penningmeester controleerde op diens kasbeheer, boeken en bescheiden en c. ballotagecommissie die uit bestuurleden bestond belast met het beslissen van toelating tot het lidmaatschap.

In deze statuten en huishoudelijke reglementen kunnen we de eerste bedragen van lidmaatschap vinden. De contributie van gewone werkende leden bedroeg een kwartje per week, terwijl juniores een dubbeltje per week betaalden. Zogenaamde ereleden en leden van verdienste konden van het betalen van contributie worden vrijgesteld. Intredegeld voor senioren bedroeg ƒ 3,-- waarin eerste keuring en reglement waren inbegrepen. Intredegeld voor junioren bedroeg ƒ 1,50.

In het seizoen 1955-1956 werd Voorwaarts onder de nieuwe trainer Volkerink derde met 18 punten uit veertien wedstrijden. Er kwam steeds meer lijn in de nieuwe vereniging en het eerste elftal begon steeds beter te presteren. Er ontstond een grote saamhorigheid. Wanneer iemand op zaterdag het werk niet op tijd af kreeg hielp de rest van de ploeg mee om allen maar op tijd op de voetbal te kunnen zijn. Elke vereniging in die tijd had een clublied. De nieuwe vereniging had er dus nog geen. Op 19 augustus 1956 werd ons clublied geboren. "Komend uit de Vriezenveensewijk en uit de Westerhaar", was een van de regels die geschreven werd. Het clublied is in onze historie zelfs op plaat verschenen. De Roffels, een band die veel in ons dorp optrad, heeft het lied opgenomen en uitgebracht. Het clublied is nog steeds in originele vorm. Trainer Volkerink mocht blijven en hij werd met het eerste elftal in het seizoen 1956-1957 tweede met 18 punten uit veertien wedstrijden. Men had maar twee punten minder dan kampioen BCSV. In

Voorzitter S. van Dijk

1958 werd S. van Dijk gekozen tot voorzitter en volgde hij voorzitter J. Schuurman op. In dat jaar maakte trainer Volkerink Voorwaarts voor het eerst in haar bestaan kampioen. Met 24 punten uit veertien wedstrijden werden we kampioen in de eerste klasse T.V.B. en zou Voorwaarts het volgende seizoen uitkomen in de vierde klasse K.N.V.B. Een historisch moment om voor het eerst in het bestaan uitkomen tegen louter eerste elftallen en grotere clubs. Een groot feest in het dorp barstte uit. Veel meer is er van dat kampioenschap niet bekend. Toch betekende het kampioenschap het afscheid van trainer Volkerink. Trainer J. van Veen volgde hem op en had de moeilijke klus om Voorwaarts in het seizoen 1958-1959 te laten slagen in de vierde klasse K.N.V.B. Tegenstanders in die klasse waren Juliana, Achilles, Vroomshoopse Boys, S.V.V.N en S.S.S.E.

Kampioenschap eerste klasse TVB 1958. Staand v.l.n.r. Trainer P. Volkerink, M. ter Braak, J.W. Snippe, J. Zomer, A. Wolthuis, J. Niks, B. Smit en B. Snippe. Zittend v.l.n.r. B. Lensen, J. Post, T. Zomer, A. Snippe, R. Vos

1961-1965: De vette jaren.

Vanaf 1960 kwamen toch wel betere jaren voor Voorwaarts. Trainer J. van Veen eindigde in het seizoen 1959-1960 als tweede achter Vroomshoopse Boys met 23 punten uit 18 wedstrijden. Een knap resultaat en met goede vooruitzichten. Op 14 maart 1960 kregen de statuten van v.v. Voorwaarts de Koninklijke goedkeuring door de Officier van justitie de Edelachtbare mr. De Walle. Ondanks een tweede plaats in de competitie moest trainer van Veen plaats maken voor trainer Schikker. Het ging aardig goed onder zijn leiding. Een goed team met vele mogelijkheden. Ook zouden er in de komende jaren goede jeugdspelers doorbreken. In het seizoen 1960-1961 werd Voorwaarts kampioen in de vierde klasse K.N.V.B. Met 29 punten uit 18 wedstrijden werden de concurrenten verslagen.

Kampioenschap vierde klasse K.N.V.B. 1961. Staand v.l.n.r. J.W. Snippe, S. Snippe, B. Smit, B. Platje, J. Kampherbeek, A. Snippe, H. Drees en trainer H.J. Schikker. Zittend v.l.n.r. B. Bos, R. Vos, J. Lubbelinkhof, B. Lensen en J. Niks.

De kranten schreven over een goed sluitende ploeg met snelle aanvallers en qua positiespel en raffinement het beste team. De kampioenswedstrijd was in Vroomshoop tegen de plaatselijke Boys. Men had aan één punt genoeg om zich kampioen te noemen. Voor vele honderden supporters speelden de oranje hemden, zoals Voorwaarts in die tijd werd genoemd, een goede wedstrijd. Vroomshoopse Boys was erg zenuwachtig. Een overwinning zou een beslissingswedstrijd tegen Voorwaarts betekenen. Maar Voorwaarts liet goed zien wie de beste was. Midvoor Platje raakte de lat en linksbuiten Drees schoot een enorme poeier tegen de paal. Ook hing er een doelpunt in de lucht, toen midvoor Platje een slechte uittrap van keeper Wolters met zijn hoofd retourneerde. De Boyskeeper kon sprintend en vallend nog net het leer voor de doellijn achterhalen. De Vroomshoopse Boys kreeg ook kansen maar stuitte op keeper Lubbelinkhof of de uitblinkende spil Kampherbeek en rechtsback Niks. Vlak voor rust scoorde Voorwaarts dan toch. Drees kwam handig langs de tegenstander en schoot op doel. Keeper Wolters liet de bal los, waardoor linksbinnen Snippe kon profiteren: 0-1. Een kwartier na rust vergrootten de oranjehemden de voorsprong. Na een goede pass van linksbinnen Snippe ging Drees langs de vleugel en schoot de 0-2 in de touwen. Toch kreeg Vroomshoopse Boys nog een tegengoal. Een minuut voor tijd werd een scrimmage door de Boys afgerond, maar dat kon het feest niet meer bederven. Na het laatste fluitsignaal werd het veld van de Boys met een groot aantal supporters van de kampioen overstroomd en werden de favorieten op de schouders genomen. In het M.C.C. te Vroomshoop werden allereerst de gelukswensen aangeboden door de K.N.V.B. De heer Averink roemde de sportiviteit, de uitstekende ploeggeest en de homogeniteit van het elftal. Vervolgens werd de kampioensploeg met trainer ingehaald in ons dorp. Vanaf de Vroomshoopseweg ging het in optocht, vooraf gegaan door de muziekvereniging S.D.G., gevolgd door vele belangstellenden naar café "de Wieke". Langs de weg stonden vele drommen toeschouwers. In het café werden de helden enkele consumpties en een broodmaaltijd aangeboden. Afgevaardigden van verenigingen in de omgeving kwamen de kampioen gelukwensen. Dit kampioenschap betekende niet automatisch promotie. Er moesten nog promotiewedstrijden gepeeld worden. In Ede moest men aantreden tegen DTS’35. Vele honderden supporters die de verre reis trotseerden zagen de wedstrijd eindigen in 0-0. Van de wedstrijd tegen CSV uit Zwolle kunnen we niets terug vinden, maar het was Voorwaarts dat de promotie in de wacht sleepte. Op naar de 3e klasse. Het reizen kon beginnen. Hoe hoger men voetbalt hoe verder de tegenstanders. Gelukkig had men in ons dorp een busonderneming die aardig aan de weg timmerde. Bets Schepers was toen ook al een groot voetbalfan en zat in het bestuur van v.v. Voorwaarts. Hij regelde alles op het gebied van het vervoer. Apeldoorn, Elburg en Nunspeet waren zoal de tegenstanders waar men naar toe moest. Met elkaar in een bus naar een tegenstander schept eenheid en gezelligheid in de ploeg. Trainer Schikker wist daar goed gebruik van te maken. Voor het eerst in de derde klasse K.N.V.B. werd Voorwaarts derde met 23 punten uit 18 wedstrijden achter kampioen Excelsior en Apeldoorn, die respectievelijk 30 en 28 punten uit evenzoveel wedstrijden vergaarden. Een goed resultaat voor zo’n kleine vereniging. Met het eerste elftal bleef het maar goed gaan.

Kampioenschap derde klasse K.N.V.B. 1963. V.l.n.r. T. Smit, R. Vos, A. Snippe, M. ter Braak, J. Niks, J. Lubbelinkhof, B. Lensen, B. Bos, B. Smit, H. Drees en J.W. Snippe, Zittend J Kampherbeek.

Onder de druk van de omstandigheden speelden beide ploegen een bar zenuwachtige wedstrijd. Verre, ongecontroleerde trappen schoten als vuurpijlen over ’t veld. In de eerste helft was Sparta overwegend sterker. Tegen het einde ervan hing zelfs een treffer in de lucht. Na de hervatting bleek Ter braak als aanvalsleider te fungeren. Vos kreeg daardoor de ruimte om zijn afstandsschoten te lossen. Na twintig Ook in het seizoen 1962-1963. Voorwaarts ging heel vlot van start en kwam al snel bovenaan. Toch kwamen de oranjehemden in de loop van de competitie zeven punten achter op favoriet Go Ahead Kampen. Voorwaarts zette een eindsprint in en kon op de laatste speeldag op 1 juni 1963 kampioen worden. Maar liefst vier teams konden dit op de laatste speeldag bereiken. Voorwaarts moest voor maar liefst 1300 toeschouwers op eigen terrein tegen Sparta. minuten was het raak. Ter Braak mocht halverwege de middellijn en doellijn een vrije trap nemen en schoot deze hard op een Sparta-speler die automatisch de handen voor zijn gezicht sloeg. De scheidsrechter bestrafte dit met weer een vrije trap, die Rieks Vos onnoemelijk hard langs de keeper schoot: 1-0. Voorwaarts ging met meer zelfvertrouwen voetballen. Dit luidde een periode in waarin Voorwaarts een ware kannonade op het Sparta-doel richtte. Rieks Vos zette na 32 minuten hard door en bood Bruin Smit , die zijn 400ste wedstrijd speelde, een klein kansje. De linksbuiten vond de juiste richting: 2-0. Sparta kon geen vuist maken en Voorwaarts was kampioen. Na een lange ovatie gingen de helden op de schouders van de supporters. Voorafgegaan door muziekvereniging S.D.G. maakte de kampioensploeg een triomfale tocht naar Café "de Wieke", onderweg luid toegejuigd door drommen enthousiaste supporters. Hier werden spelers en hun dames en verdere genodigden een maaltijd aangeboden. Vervolgens werd een receptie gehouden. Diverse sprekers kwamen aan het woord en roemden de unieke prestatie van de oranjehemden. Voorwaarts had een uitzonderlijke prestatie geleverd, aangezien in vijf jaar tijd opgeklommen werd van eerste klasse T.V.B. naar de "eredivisie" van het zaterdagvoetbal, de tweede klasse K.N.V.B. Na de officiële receptie bleef het gezelschap nog geruime tijd gezellig bijeen.

|

Voorzitter S. van Dijk neemt de felicitaties in ontvangst op een van de vele recepties in de zestiger jaren.

"Eredivisie" van zaterdagvoetbal en tweede klasse, is dat wel mogelijk zou u zeggen? Een eerste klasse bestond toen nog niet maar er waren toen wel plannen om deze te maken. Deze zou dan een landelijke indeling krijgen in tegenstelling tot drie regionale tweede klassen. Regionaal zou het voor Voorwaarts zeker niet worden. Men werd ingedeeld in de tweede klasse B samen met teams uit Noordwijk, Vlaardingen, Hoogvliet, Amstelveen, Katwijk, Spakenburg, Putten, Huizen en Werkendam. Een dure en zware opgave voor een vereniging uit zo’n klein dorp. In een verslag van de ledenvergadering van 1963 stond dat secretaris Mensenkoop meedeelde dat Voorwaarts 228 leden telde, namelijk 167 senioren en 61 junioren plus nog diverse donateurs. Naast het eerste elftal werd ook het tweede elftal kampioen. Jongeling Alex Geerding, die dat jaar bij de senioren kwam, scoorde maar liefst 56 keer in dat team dat ongeslagen bleef. Ook het derde, A en D gingen als eerste over de eindstreep. De vereniging kende dat jaar vijf kampioenen en drie promoties. Penningmeester berends kon toen een flink batig saldo vermelden. De heer van Dijk werd als voorzitter herkozen. Vervolgens kwam nog aan de orde de oprichting van de supportersvereniging. De aanwezige leden waren unaniem van mening dat die er nu moest komen nu Voorwaarts in de "eredivisie" van het zaterdagvoetbal was beland. Direct werd een commissie van elf geformeerd, die zich belastte met het tot stand brengen van een dergelijke supportersvereniging. In overleg met trainer Schikker ging men de week daarna daarmee van start. Er werd een brief opgesteld waar een en ander werd uitgelegd. Lidmaatschap van de supportersvereniging zou een dubbeltje per week kosten. Deze brief viel in alle brievenbussen in het dorp die na invullen werd opgehaald. Het debuut in de hoogste afdeling van het zaterdagvoetbal was uit tegen het toen ook al gerenommeerde IJsselmeervogels. Voorwaarts liet zich direct gelden in de 2e klasse en kreeg al snel de stempel hard te zijn. Teams uit de stad wisten hier geen raad mee en betitelden Voorwaarts als een stel schoppende boeren. Voorzitter van Dijk zette in de krant Voorwaarts weer in een goed daglicht. "Wij zijn helemaal niet ruw. Alleen, onze jongens werken er de hele wedstrijd verschrikkelijk hard voor. Het tempo ligt hoog en na de rust doen ze er dikwijls een schepje bovenop. U moet niet vergeten, het zijn allemaal knapen die in het veen werken. De spieren zijn goed ontwikkeld. Het zijn geen kantoor- of schooljongetjes. Maar gemeen zijn ze niet", aldus onze toenmalige voorzitter. Na vijf wedstrijden had Voorwaarts vijf punten. Een redelijk goede start. Op de 25 oktober 1963, de zevende speeldag, verloor Voorwaarts voor het eerst thuis sinds 20 oktober 1962. GVVV was met 2-4 de sterkere ploeg. Tijdens de achtste wedstrijd van dat seizoen, uit tegen Hoogvliet, brak keeper Joop Lubbelinkhof zijn vinger. Opvallend was dat hij dit vrij vroeg in de wedstrijd opliep maar gewoon de wedstrijd uitspeelde. Sterker nog, hij was een van de uitblinkers in een met 1-5 gewonnen wedstrijd. Na twaalf wedstrijden had men tien punten en stond men op de negende plaats en in het voorjaar van 1964 had men na 17 wedstrijden vijftien punten.

De vrijwilligers van de te bouwen kantine.

In mei 1964 kwam het bericht naar buiten dat Voorwaarts een eigen clubhuis wilde. Door het sterk groeiende ledental was er binnen de vereniging behoefte aan een clubhuis annex kantine. Diverse plannen werden aangedragen, waaronder aanvragen van subsidie bij de Nederlandse Sportfederatie. Aangezien dat nooit genoeg zou zijn werden er diverse acties gehouden. Onder het motto "operatie kantine" (afgekort O.K.) is begin mei 1964 een grootscheepse verloting van start gegaan. Maar liefst 6000 loten moesten worden verkocht. De hele vereniging werd gemobiliseerd om de loten aan de man te brengen. Daar de hoofdprijs een bromfiets was gingen de loten als warme broodjes over de toonbank. Ook zou er op 18 en 19 september een bazaar worden georganiseerd. Een team van 16 leden moest van de operatie OK een succes maken. Ook dan vinden we terug dat het hoofdveld grondig werd gerenoveerd. Hierdoor werden competitiewedstrijden op het noodveld gespeeld. Voorwaarts eindigde dat seizoen op de tiende plaats met 21 punten uit 24 wedstrijden. Het uitgangspunt handhaving was gerealiseerd. Op de ledenvergadering van 1964 deelde men mede het ledental gestegen was tot 224 leden, waarvan 65 junioren verdeeld in vier seniorenelftallen, vier juniorenelftallen en één pupillenelftal. Ook de supportersvereniging was nog groeiende. Voorwaarts A werd kampioen en kreeg een gratis reis naar de wedstrijd Jong-Nederland tegen Jong West-Duitsland in het Diekmanstadion aangeboden. Op die vergadering werd ook besloten om over te gaan naar twee selectie-trainingen. Dit in verband met de overstelpende belangstelling van de senioren. Op zaterdag 15 augustus 1964 werd het tot 1.20 meter omgewerkte, gedraineerde en opnieuw ingezaaide hoofdveld van Voorwaarts officieel geopend. Speciaal voor deze gelegenheid werd eredivisionist sc Enschede gestrikt als tegenstander. Na de aftrap van burgemeester Ridder Huyssen van Katwijk ontwikkelde zich een boeiende wedstrijd die door sc Enschede met 1-5 werd gewonnen. Het doelpunt van Voorwaarts werd gescoord door G. Vink. Aan het begin van het seizoen 1964-1965 zijn er alweer plannen tot uitbreiding. Voorwaarts wil een derde speelveld. Gezien het grote ledental is uitbreiding gewenst. Voorwaarts werd dat seizoen ingedeeld in de tweede klasse C. Met tegenstanders als DES, DETO, Excelsior, SVZW en WHC waren de verre reizen veel minder in aantal. Voorwaarts begon moeizaam aan het seizoen. Na zes wedstrijden had Voorwaarts zes punten. Voortvarender ging de actie "OK". Na maanden van voorbereiding ging op 24 oktober 1964 de eerste spade in de grond voor de bouw van de kantine. Het zou een stenen gebouw worden met een plat dak. Het streven was dat het clubgebouw nog dat seizoen in gebruik werd genomen.

Op de helft van de competitie had Voorwaarts 16 punten uit 13 wedstrijden en stond vijfde op de ranglijst. De supportersclub van Voorwaarts hield op 20 november 1964 haar ledenvergadering. Deze telt bijna 300 leden en voor het 300e lid werd een gratis jaarabonnement voor de uitwedstrijden in het vooruitzicht gesteld. Op 15 december zou de heer F. Prijs deze prijs uitgereikt krijgen. Voorzitter van de supportersvereniging was J. Knol bijgestaan door secretaris C. Vallentin en penningmeester H. Geurtse. De bouw van de kantine vorderde gestaag. Op de vrijdagen en ’s avonds werden de werkzaamheden door de vele leden van Voorwaarts verricht. Op 10 april 1965 werd het tweede elftal van Voorwaarts overtuigend kampioen. Met nog vier wedstrijden voor de boeg waren de reserve oranjehemden ongrijpbaar geworden voor de concurrenten. Na een 7-1 overwinning op en in Den Ham 1 werd er uitgebreid gefeest.

Burgemeester Ridder Huyssen van Kattendijke feliciteerd de vereniging met de opening van de kantine.

Op 12 juni 1965 was er een belangrijke dag in de geschiedenis van Voorwaarts. Op die dag werd het clubgebouw geopend. Het 50.000 gulden kostende gebouw werd gefinancierd door 23.000 gulden van Gedeputeerde staten van Overijssel en de rest natuurlijk door de Westerhaarse gemeenschap. De bouwcommissie onder leiding van B. Schepers had goed werk geleverd. Met name de heren A. Snippe, B. Smit en G. Derks hebben vele uren aan de bouw van de kantine gewerkt. "Als men zich in Westerhaar iets in het hoofd zet, dan komt het er", was een terechte opmerking van Voorzitter S. van Dijk. Vele sprekers kwamen aan het woord ter gelegenheid van deze opening. Zij roemden de inzet, vriendschap en clubtrouw gezien de vele uren die vrijwillig in de bouw werden gestoken. Tenslotte kregen de heren A. Snippe, B. Smit en G. Derks een gouden dasspeld uitgereikt voor hun bijdrage aan de bouw van de kantine.

1966-1970: Landskampioen.

Het seizoen 1965-1966 zal iedereen die het heeft meegemaakt nog kunnen herinneren. Ingedeeld in de tweede klasse D met tegenstanders Be Quick ’28, Blauw Wit ’34, Excelsior ’31, sc Genemuiden, Go Ahead Kampen, Harkemase Boys, ONS, Oranje Nassau (Gr.), VTT en Workum werd het seizoen begonnen. Op 4 september 1965 begon het seizoen. De eerste wedstrijd in Leeuwarden tegen Blauw wit ’34 werd na een 1-0 achterstand met 1-2 gewonnen door doelpunten van A. Geerding en G. Vink. De eerste thuiswedstrijd was op 11 september tegen de latere degradant ONS uit Sneek. Zij werden door doelpunten van A. Geerding(2x), G. Vink, J. Kerkdijk en B. Smit verslagen. 18 september een lastige uitwedstrijd tegen Be Quick ’28 in Zwolle. Ook zij waren nog ongeslagen maar de oranjehemden wonnen door doelpunten van G. Vink met 1-2. Hoewel men zelf niet speelde, kwam Voorwaarts op zaterdag 25 september aan de leiding. De kopgroep zag er toen als volgt uit: Voorwaarts 3 – 6 Go Ahead K. 4 – 6 Excelsior ’31 4 – 6 Be Quick ’28 4 – 5 Op 2 oktober was er opnieuw een belangrijke wedstrijd voor de oranjehemden. In Kampen werd aangetreden tegen Go Ahead. Het werd, in een wat onprettige wedstrijd, een 1-0 nederlaag. Voorwaarts belandde daardoor op de derde plaats van de ranglijst. Een week later de met veel spanning tegemoet ziende derby tegen Excelsior ’31, de landskampioen van het vorige seizoen. Voorwaarts begon goed. Binnen vijf minuten scoorde A. Geerding koppend na een voorzet van J. Kerkdijk. Nauwelijks drie minuten later gaf G. Vink een schitterende pass naar midvoor A.Geerding, die opnieuw de Rijssense keeper kansloos liet. Maar toch gaf Voorwaarts de voorsprong uit handen. Het werd uiteindelijk 2-2. Op 16 oktober ondervond ook Voorwaarts de kracht van Workum. De Friezen vochten zich met succes door een 3-1 zege aan de kop van de tweede klasse D.

Het doelpunt van R. Vos mocht niet baten. Voorwaarts belandde op de vierde plaats. Zaterdag 23 oktober 1965 namen drie ploegen verassend de leiding. Voorwaarts nestelde zich helemaal bovenaan door een 4-1 overwinning op het geduchte Genemuiden. Helaas kunnen wij u de doelpuntenmakers niet geven. De kopgroep zag er als volgt uit: Voorwaarts 7 – 9 Excelsior ’31 7 – 9 Be Quick ’28 7 – 9 Workum 8 – 9 Go Ahead K. 8 – 9 Op 30 oktober moest Voorwaarts naar Groningen, waar de enorm productieve ploeg van Oranje Nassau weinig succes voor de oranjehemden leek weggelegd. Het werd een daverende verassing. Voorwaarts versloeg O.N. door doelpunten van R. Vos, J. Kerkdijk (2x) en H. Vos met 1-4. Op 13 november ondervond Voorwaarts de kracht van Harkemase Boys. Het werd een 1-0 overwinning voor de Friezen en Voorwaarts tuimelde meteen van de hoogste positie op de ranglijst. Het zou achteraf de laatste nederlaag van de competitie worden. Daarna begon een lange rij van voetballoze zaterdagen. Regen, vorst en ijzel maakten lange tijd voetbal onmogelijk. Pas op zaterdag 8 januari 1966 werd er weer een enkele wedstrijd gespeeld. Het Kamper Go Ahead verdrong toen Voorwaarts, dat die dag niet speelde, van de derde plaats. Op 10 januari 1966 tekende trainer Schikker, die vanaf 1960 in Westerhaar werkzaam was een nieuw eenjarig contract. Pas op 5 februari 1966 werd er weer een volledig programma afgewerkt. De oranjehemden bleken goed overwinterd te hebben. Het bezoekende Blauw Wit ’34 uit Leeuwarden werd door doelpunten van G. Vink (2x) en J. Kerkdijk met 3-1 verslagen. Weer was er enkele zaterdagen achtereen geen terrein goed genoeg. 26 februari 1966 zou weer een voetbalzaterdag worden. Toch speelde Voorwaarts pas op 5 maart 1966. Thuis tegen V.V.T. schoten de oranjehemden zich via doelpunten van G. Vink (2x), R. Vos en A. Geerding naar een zege.

Een week later moest Voorwaarts in Sneek tegen het laaggeplaatste ONS. Het werd een 1-3 overwinning door doelpunten van G. Vink, A. Snippe en A. Geerding. Zaterdag 19 maart versloeg Voorwaarts thuis het altijd lastige Go Ahead. A. Geerding maakte een hattrick door drie doelpunten in een helft te scoren. R. Vos complementeerde de 4-1 overwinning. Die overwinning bracht de oranjehemden opnieuw op kop in de tweede klasse D. Een week later kwam men in Rijssen niet verder dan 1-1. Deze puntendeling kwam mede tot stand door een juweel van een doelpunt van R. Vos. Op 2 april moest Voorwaarts thuis tegen Workum. Dat werd een groot succes. A. Geerding (toen kortgeleden getrouwd en sindsdien goed op schot) scoorde voor rust twee keer. R. Vos, H. Niks en A. Snippe zorgden voor de 6-0 overwinning. De stand was toen als volgt: Voorwaarts 15 – 22 Go Ahead 16 – 19 Harkemase Boys 15 – 19 Excelsior ’31 13 – 18 De volgende week echter verloor Excelsior ’31, dat toen nog evenveel verliespunten had dan Voorwaarts, en kwam Voorwaarts, dat in een prachtige thuiswedstrijd tegen Be Quick ’28 won in een riante positie. Het werd 5 – 2 door doelpunten van G. Vink, een eigen doelpunt, J. Bos, A. Geerding en R. Vos. 16 april werd met veel zorgen tegemoet gezien naar een zware uitwedstrijd in en tegen Genemuiden. Toch werd een 2-2 gelijkspel bereikt. Helaas zijn de doelpuntenmakers niet terug te vinden. Een week later kwam ON uit Groningen op bezoek. In een doelpunten festijn werd het uiteindelijk 7-2. J. Kerkdijk, R. Vos(3x), A Snippe en A. Geerding(2x) zorgden voor de doelpunten. Slechts landskampioen Excelsior ’31 behield nog een kleine kans om Voorwaarts te achterhalen. Maar de oranjehemden bleven in vorm. Dat ondervond ook Harkemase Boys tijdens hun bezoek in ons dorp. Met een 6-1 nederlaag door doelpunten van R. Vos, A. Geerding(2x), G. Vink(2x) en J. Kerkdijk konden de Friezen weer noordwaarts reizen. Voorwaarts had toen nog een puntje nodig om zich kampioen te noemen. Op 21 mei was het zo ver. Met zo’n 400 supporters werd afgereisd naar V.V.T. uit Twijzelerheide. Het werd geen gemakkelijke klus. V.V.T. stond niet voor niets 3e op de ranglijst. Op het moeilijk bespeelbare veld, dat erg glad was door de regen, gingen de gastheren er soms hard tegen aan. In de 24e minuut opende Voorwaarts de score. G. Vink gaf een dieptepass en de op volle sprint liggende A. Geerding loste een hard schot van 25 meter dat in de uiterste benedenhoek verdween. Het publiek stroomde het veld op maar nog voor rust keken de oranjehemden tegen een 2-1 achterstand aan. Na rust moest J. Lubbelinkhof alle zeilen bijzetten om een grotere achterstand te voorkomen. In de 56e minuut kwam de gelijkmaker. Linksbuiten A. Snippe had zich handig op de vleugel vrij gespeeld, gaf toen een afgemeten pass aan midvoor A. Geerding die de doelman van V.V.T. liet vissen. Voorwaarts kreeg nog meer kansen doch de goal viel in de 78e minuut aan de andere kant. Toen werd het kwaad kersen eten voor het oranjeteam doch men gaf zich niet gewonnen. De laatste reserves werden aangesproken. In de 87e minuut werd het 3-3. Voorwaarts-speler R. Vos deponeerde een bal in het doelgebied. Kanthalf H. Vos sprintte wat hij kon. Toen hij op ongeveer 12 meter wilde aanleggen schoot de spil van V.V.T. oerhard in eigen doel. Het pleit was beslecht. Voorwaarts had een zwaar bevochten maar verdiend kampioenschap behaald.

Kampioenschap tweede klasse K.N.V.B. 1966. Staand v.l.n.r. Grensrechter J.W. Snippe, T. Slomp, R. Vos, J. Lubbelinkhof, J. Niks, Trainer H. Schikker, J. Kampherbeek en B. Bos.
Zittend v.l.n.r. J. Kerkdijk, G. Vink, A. Geerding, R. Vos en A. Snippe

Na afloop stroomde al wat Voorwaarts was het veld op om hun favorieten en trainer op de schouders te nemen. Ze waren door het dolle heen. De spelers werden zelfs ontdaan van hun shirts. De reis werd zo spoedig mogelijk aanvaard. De met vlaggen versierde bussen en talrijke particuliere auto’s kwamen na een reis van 140 kilometer om half acht aan in Westerhaar. Hier stond het muziekcorps S.D.G. met drumband klaar.

Daarna gingen spelers en trainer op enkele wagens door het dorp. Ook dokter de Vries die de vereniging een warm hart toedroeg en de jongens medisch hielp wanneer het nodig was werd niet vergeten. Na de rondgang begaf de hele stoet zich naar het riante clubhuis van Voorwaarts. Hier viel het oranjeteam opnieuw een grootse huldiging ten deel in een versierde omgeving. Uit alles bleek dat Voorwaarts met circa 300 leden plus 300 supporters in een bijna 4000 inwoners tellend Westerhaar-Vriezenveensewijk door het overgrote deel van de bevolking op handen werd gedragen. Iedereen was trots op hun Voorwaarts. Voorzitter Van Dijk noemde toen in een speech dat het een historisch moment was en dat het beslissende schot was gevallen. De veelbesproken "beer" was geschoten. En dat ze de "huid" in de strijd om de nationale titel zo duur mogelijk moesten verkopen. Na de feestelijkheden moest er inderdaad nog gedacht worden aan de strijd om de landstitel. SHO uit Oud Beierland, WHC uit Wezep, en IJsselmeervogels uit Spakenburg werden de tegenstanders. Op 11 juni 1966 stond de eerste wedstrijd op het programma. SHO kwam op bezoek in Westerhaar. Het was een snikhete dag. Zelfs het talrijke publiek had er last van. Toch bereikte de wedstrijd een hoog peil. Het was SHO dat het initiatief nam en Voorwaarts kroop angstvallig terug. J. Kampherbeek moest een schot van SHO op de doellijn redden. Na 10 minuten kropen de oranjehemden uit hun schulp. G. Vink bracht uit een vrije trap de bal in de SHO-doelmond, een van de verdedigers kopte de bal voor de voeten van linksbinnen H. Vos die de bal snoeihard inschoot. In de 22e minuut kwamen de gasten op gelijke hoogte. De spits van SHO kopte de bal achter de uitblinkende J. Lubbelinkhof. Zeven minuten na rust trokken de beide Vossen in de richting van het SHO doel en het was nu R. Vos die van 25 meter een enorme schuiver in de uiterste hoek van het vijandelijke doel schoot. Vijf minuten voor tijd werd de strijd beslist. Via A. Snippe en B. Smit kwam de bal gevaarlijk voor het doel, waarna de SHO keeper de bal in eigen doel stompte. Een 3-1 overwinning was een goed begin van de nacompetitie. Een week later moesten de oranjehemden tegen WHC uit Wezep. De ruststand werd met 0-0 bereikt mede door de weer uitblinkende J. Lubbelinkhof. Na 25 minuten in de tweede helft was het raak. Een verre uittrap bereikte A. Geerdink die eerder bij de bal was dan de doelman van WHC. Met een prachtige boogbal zorgde hij voor 0-1. Echter zes minuten later werd het 1-1. Door tomeloze inzet wist Voorwaarts dit gelijkspel vast te houden. De woensdag erna was WHC te gast in Westerhaar. Naar schatting vijfduizend voetballiefhebbers kwamen op deze wedstrijd af. WHC had het beste van het spel maar in de elfde minuut nam Voorwaarts de leiding. Het was A. Geerdink die een schot vanaf 20 meter loste, onhoudbaar voor de keeper. Voorwaarts was gevaarlijk. Dat bleek in de 23e minuut toen H. Vos de 2-0 scoorde. Na rust passte A. Geerdink naar R. Vos die de 3-0 scoorde. Halverwege de tweede helft scoorde WHC 3-1, maar verder kwamen de gasten niet. Halverwege de titelstrijd stond Voorwaarts riant bovenaan. Zaterdag 25 juni stond de uitwedstrijd tegen SHO in Oud-Beierland op het programma. Een moeilijke wedstrijd maar de opnieuw uitblinkende doelman J. Lubbelinkhof en zijn verdediging hielden het doel schoon. Voorwaarts beperkte zich tot uitvallen. Een van die uitvallen had succes. Een combinatie tussen A. Geerdink en J. Kerkdijk werd door die laatste met een doelpunt afgesloten. De 0-1 bleef op het scorebord, waarna Voorwaarts een enorme stap richting landskampioenschap zette. Maar eerst moest er op de woensdag erna aangetreden worden tegen het sterke IJsselmeervogels in Spakenburg. Het werd een boeiend duel. Bij winst zou Voorwaarts landskampioen zijn. Naar schatting 3000 toeschouwers zagen de Vogels al na vijf minuten scoren. Voorwaarts vocht terug maar kon niet voorkomen dat de gastheren een penalty benutten. Na rust scoorde Voorwaarts in de 71e minuut door H. Vos vanaf elfmeter, nadat A. Geerdink ten val was gebracht. De Vogels schrokken en trokken ten aanval wat resulteerde in de 3-1 voorsprong. Toch gaf Voorwaarts zich nog niet gewonnen. R. Vos verraste de keeper maar verder dan 3-2 kwamen ze niet. Zaterdag 2 juli 1966 zou de ontknoping worden. Maar liefst 8000 mensen kwamen in ons dorp kijken naar de wedstrijd Voorwaarts-IJsselmeervogels. Er werd een zittribune gehuurd waar 1000 personen konden plaatsnemen. IJsselmeervogels begon met een enorm offensief, de Voorwaarts verdediging wam onder druk te staan maar wist zich te handhaven. Doelman J. Lubbelinkhof en linksachter J. Niks bleken in grootse vorm. Acht minuten voor rust schoot de midvoor van de Vogels raak maar deze bleek buitenspel te staan. Ook de oranjehemden kregen kansen. A. Snippe schoot vlak voor rust rakelings naast. Na rust bleek de scheidrechter twee handsballen in het strafschopgebied van IJsselmeervogels over het hoofd te zien. De wedstrijd liep ten einde. De Spakenburgers gooiden er een offensief tegenaan. Een tweede doelpunt werd wegens buitenspel afgekeurd en de midvoor van de Vogels schoot tegen de kruising. De laatste minuut brak aan. De linksbinnen uit Spakenburg gaf een voorzet en de midvoor schoot het leer in het doel. De scheidsrechter wees naar de middenstip en het spel was uit. Echter de neutrale grensrechter hield zijn vlag omhoog. Onderling overleg volgde en terwijl de IJsselmeervogels en zijn aanhang al in feeststemming verkeerde nam de scheidrechter zijn beslissing terug. De klap kwam hard aan bij de Spakenburgers en in het tumult dat daarna ontstond weigerden de Vogels de resterende halve minuut door te spelen. De verwarring was groot. Was Voorwaarts landskampioen? Was de wedstrijd ten einde of werd er nog door gespeeld? Het verlossende woord viel: Voorwaarts was landskampioen! Het feest kon beginnen.

Receptie kampioenschap 1966
V.l.n.r. Dhr Slot, Dhr. Schipper, Dhr v. Dijk, Dhr Mensekoop, Dhr. v. Nuil, Dhr. Roelofs, Dhr. Vos.

Na een gehouden receptie om het klasse kampioenschap kon er weer een receptie gehouden worden. Op 10 juli 1966 werd de kampioen van Nederland gehuldigd. Vele sprekers namen het woord en ook S.D.G. was paraat voor een aubade. Trainer Schikker kreeg van de spelers een prachtig bergmeubel en van de vereniging kreeg hij een bagagewagen. Een mooi seizoen was ten einde. Het mooiste seizoen uit de historie van Voorwaarts.

De kampioensbeker behorende bij het landskampioenschap zaterdagamateurs

Het seizoen 1966-1967 werd hoopvol begonnen. Het team was nauwelijks veranderd. Het werd een deceptie. Na vier wedstrijden had men twee punten. Ook gebeurde er in november 1966 wat vervelends. In de 87e minuut tussen het duel Voorwaarts - Zuid Vogels met de stand 1 – 2 kwam er een heethoofdige supporter op het veld die zich niet kon beheersen. De scheidsrechter zou daarna een klacht indienen. In diezelfde week mocht een delegatie van Voorwaarts tijdens de bondsvergadering in Zeist een medaille en een beker voor het behalen van het landskampioenschap in ontvangst nemen. Op 13 maart 1967 werd bekend dat Voorwaarts twee punten in mindering kreeg voor de molestatie van de scheidsrechter tegen Zuid Vogels. Voorwaarts zou dat jaar degraderen. Met dertien punten uit 22 wedstrijden werd men laatste in de tweede klasse C. Op 30 mei 1967 werd bekend dat Voorwaarts er een derde speelveld bij kreeg. Ook zou men een groot parkeerterrein krijgen. Dat jaar nam men ook afscheid van trainer Schikker. Zeven jaar was hij niet alleen trainer maar ook animator van vele activiteiten en uitbreidingen van Voorwaarts. Hij heeft er toe bijgedragen dat Voorwaarts van onbeduidend afdelingsclubje uitgroeide tot een in de verre omtrek bekende landskampioen. Jammer was dat de trainer afscheid nam met een degradatie, maar de vele successen overheerste het gevoel. De heer A. Otten uit Emmen kreeg de ondankbare taak de heer Schikker te doen vergeten. Op de ledenvergadering van 1967 deed zich het vreemde feit voor dat er enkele personen lid werden om deze vergadering te bezoeken om direct daarna weer te bedanken als lid. Sportief gezien ging het redelijk goed in de derde klasse. Uiteindelijk werd men derde met 26 punten uit 22 wedstrijden. Toch was dit een belangrijk jaar. Er werd dit jaar namelijk een derde speelveld, een parkeerterrein, kleedaccommodatie en afrastering om het hoofdveld aangelegd. Een mooi complex dat behoefte kreeg aan een naam. Men kon een naam bedenken en deze doorgeven aan het bestuur. Ook werd H. Schikker op 18 mei 1968 gekozen als ere-lid van de vereniging. Het ledental van Voorwaarts bleef maar groeien. Men had in 1968 vijf senioren teams en zeven junioren elftallen. Voor de competitie van 1968-1969 contracteerde men P. Lagarde als hoofdtrainer. Een groot talent als voetballer die al op vroege leeftijd zijn actieve sportloopbaan moest opgeven. Hij was vertegenwoordiger van Adidas en was ook trainer van Eilermark.

Eerste elftal seizoen 1966-1967
1971-1975: Rustige jaren.

Voor het nieuwe seizoen werd een nieuwe trainer aangetrokken. De heer H. Westenberg uit Almelo zou het seizoen 1970-1971 de touwtjes in handen nemen. Ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan werd een nederlaagtoernooi georganiseerd. Het zou het seizoen worden van de wederopbouw. Vele jonge spelers braken door en verdrongen langzaam maar zeker oudere spelers uit het team. Voorwaarts deed het dat seizoen best aardig. Ook dit seizoen was Voorwaarts bezig aan haar eigen terrein. Nu waren het nieuwe lichtmasten die in aanbouw waren. Op 22 februari 1971 waren de masten na vele uren arbeid van zo’n vijftigtal vrijwilligers klaar. Om de installatie te testen speelden de Oranje hemden tegen Rietvogels. De officiële opening zou op een later tijdstip plaatsvinden tegen een sterk team uit het betaalde voetbal. Op 27 maart 1971 gebeurde er iets wat je tegenwoordig niet meer hoort. Voorwaarts speelde uit tegen Vroomshoopse Boys. Na 90 minuten was de stand 2-1 voor de thuisploeg. In de resterende tijd scoorde Voorwaarts 2-2 maar de thuisploeg protesteerde omdat de tijd al verstreken was. De scheidsrechter had vier minuten langer door laten spelen, wat in die tijd absoluut niet gebeurde. De K.N.V.B. bepaalde de einduitslag op 2-1. Terwijl het eerste elftal het seizoen 1970-1971 als vijfde eindigde met 21 punten uit 20 wedstrijden was het toch feest bij Voorwaarts. Zowel het tweede elftal als het derde werden gelijk kampioen. Voorwaarts 2 promoveerde naar de dan voor het eerst ingestelde reserve klasse. De trainer zal ook het seizoen 1971-1972 de selectie onder zijn hoede nemen. Op 17 november 1971 werd de lichtinstallatie officieel in gebruik genomen. De lichtmasten die ruim 16 meter hoog en voorzien van drukkwiklampen waren, schenen op de spelers van een streekelftal en Enschedese Boys. De wedstrijd eindigde in 2-2. Vooraf was er een receptie die vele supporters trok. Dat seizoen eindigde men op de vierde plaats met 24 punten uit 20 wedstrijden. Men deed dus begin zeventiger jaren aardig mee.

De openingswedstrijd van de lichtinstallatie tussen een streekelftal en Enschedese Boys.

Ook het seizoen 1972 – 1973 was een succesvol seizoen. Trainer H. Westenberg zou ook dat seizoen de training voor zijn rekening nemen. In dat jaar vinden we terug dat R. van Dijk pogingen onderneemt om een eigen clubblad op te starten. Op 30 september 1972 was er een heuse geboorte in de Voorwaarts-familie. "Kunstmoeder" Jannie Brinks had er haar goedkeuring aan gegeven. De mascotte zou de naam "turfje" dragen en menig wedstrijd in voor en tegenspoed volgen. De komende wedstrijden werd er steeds gesproken over een geheim wapen. Het seizoen verliep goed. Na 18 wedstrijden stonden de oranjehemden tweede met twee punten achter Vroomshoopse Boys. Het zou een spannende eindsprint worden. Helaas trokken de Boys aan het langste eind en eindigde Voorwaarts op de tweede plaats met 31 punten uit 22 wedstrijden, twee punten minder dan de kampioen Vroomshoopse Boys. Het goede resultaat leidde tot bekendheid van spelers. Zo mochten Harry Niks en Jos Korte op 22 mei 1973 een proefwedstrijd spelen bij Heracles. Dit zou niet bij deze ene wedstrijd blijven. Jos Korte kreeg een contract bij Heracles. Voor het seizoen 1973-1974 werd een nieuwe trainer aangetrokken. Ben Bartelink uit Borne, een ex-beroepsvoetballer, zou het komende seizoen als trainer voor de groep staan. Ook was er een bestuurswissel in aantocht.

Voorzitter J. Luisman

Op 18 juli 1973 nam Joop Luisman de scepter over van Siets van Dijk, die onmiddellijk tot ere-voorzitter werd genoemd. Een voorzitterschap van een legendarisch man was daarmee afgesloten. Op 1 spetember 1973 speelde Jan Kampherbeek zijn 500ste wedstrijd in het eerste elftal van Voorwaarts. Sinds 1958 was Jan vaste keus in het eerste elftal. Een indrukwekkende mijlpaal die niet onopgemerkt bleef. Jan kreeg van het bestuur een tafelaansteker met inscriptie. Het seizoen verliep naar wens. Na een moeizaam begin klom Voorwaarts na de winterstop steeds verder omhoog. Men eindigde tenslotte op de tweede plek met 24 punten uit 20 wedstrijden. Na twee keer tweede zou Voorwaarts wel eens kampioen willen worden. Het seizoen 1974 – 1975 zou geen verandering in het trainerschap brengen en men had goede moed. Op 23 april 1975 zou Harry Niks een proefwedstrijd spelen bij H.F.C. Haarlem dat op dat moment getraind werd door Barry Hughes. Een later aangeboden contract werd door Harry afgewezen. Het seizoen verliep redelijk goed. Men eindigde op de vierde positie met 26 punten uit 20 wedstrijden. Het tweede elftal werd onder leiding van Ep Rink kampioen. Het was het jaar van het 25 jarig jubileum.

1976-1980: Eindelijk promotie.

Na het feest van het 25-jarig bestaan bleef B. Bartelink ook het seizoen 1975 – 1976 trainer. Een niet zo goed seizoen, waarin ook weinig buiten het sportieve gedeelte gebeurde. Op 10 augustus 1976 werd Johan Schoemaker kantinebeheerder van Voorwaarts. Hij volgde daarmee Johnny van der Heyde op. Johan bekleedt deze functie nog tot op de dag van vandaag. Uiteindelijk werd Voorwaarts zesde met 23 punten uit 20 wedstrijden. Reden hiervoor was dat Voorwaarts drastisch aan het verjongen was. Toch was het daarom niet minder goed dat men zich in de subtop van de derde klasse wist te nestellen. Met die jonge selectie ging men ook het seizoen 1976-1977 in. Ook de trainer bleef en men had goede moed. Dit bleek later ook geen wassen neus. Na een spannende eindstrijd werd Voorwaarts weer tweede met 29 punten uit 20 wedstrijden. Enter Vooruit had een punt meer en mocht zich kampioen noemen. Een prima prestatie, wat vreemd genoeg toch aanleiding was tot een trainerswissel. Na vier seizoenen met goed resultaat werd B. Bartelink opgevolgd door W. Snikkers. Hij kon het goede werk van Bartelink voortzetten. Wel werden het derde en het zesde elftal dat jaar kampioen.

Het seizoen 1977-1978 zou weer een successtory worden. Ook waren er dat jaar minder leuke dingen. Voorzitter Joop Luisman legde op 21 juni 1977 tijdens de algemene ledenvergadering zijn functie neer. De vergadering werd geschorst en een nieuwe vergadering werd vastgesteld op 27 juni 1977. Op die vergadering aanvaarde, na aandringen van de vergadering, Joop Luisman opnieuw het voorzitterschap. Ook werd toen bekendgemaakt dat Voorwaarts voor het eerst in haar bestaan een betaalde jeugdtrainer had aangetrokken in de persoon van de heer Schildwacht uit Wierden. Deze hield het een jaar vol. Hij zou worden opgevolgd door Bertus Lensen. Een masseur/verzorger in de persoon van Gerrit Mulder was ook een nieuwe uitbreiding van de vereniging. Terug naar het sportieve deel. De eerste wedstrijd uit tegen Bergentheim werd 2-2, waarna een week later met 1-0 thuis van Drienerlo werd gewonnen. Op zaterdag 17 september 1977 moest Voorwaarts uit tegen Staphorst. Deze ploeg was te sterk voor Voorwaarts en stuurden de gasten met 2-1 huiswaarts. Op 24 september 1977 begon Voorwaarts goed te draaien. Gast DES uit Nijverdal werd met 6-2 verslagen en op 1 oktober wist men in Hulzen van de plaatselijke Boys te winnen met 1-3. Na vijf wedstrijden stond Voorwaarts tweede met zeven punten achter koploper ASV’57 dat acht punten had. Pas op 29 oktober 1977 kwam men weer in competitie verband in het veld. Men moest toen naar Aalten om tegen AZSV te spelen. Men behaalde daar een belangrijke 1-4 overwinning. De thuiswedstrijd op 5 november 1977 tegen DKB werd 3-0 en op 12 november nam men voor het eerst de leiding in de derde klasse B door in Gramsbergen met 0-4 te verslaan. De goede prestaties op het veld leidden tot enthousiasme van leden. Er werd namelijk in de winter van 1977 voor het eerst gesproken over uitbreiding van de kantine. Op 3 december 1977 stond de streekderby tegen DOS’37 op het programma. Het werd een spannende strijd waar DOS’37 een gevoelige en grote nederlaag leed. Voorwaarts won met 4-1. De week erna kreeg Voorwaarts Bergentheim op bezoek. Voorwaarts won door uitvallen met 2-0. Uit tegen Drienerlo lieten de jongens uit Westerhaar zien dat ze karakter hadden. Een 2-0 achterstand werd nog voor rust omgebogen in een 2-3 voorsprong om vervolgens de wedstrijd met 3-5 te winnen. Op 12 januari 1978 kwam Staphorst op bezoek. Dit zou de wedstrijd van het seizoen worden. Voorwaarts won met 1-0 na een zwaar bevochten strijd.

Kampioenschap derde klasse K.N.V.B. 1978. Staand v.l.n.r. Trainer W. Snikkers, Verzorger G. Mulder, H. Bakhuis, G. Aalderink, C. Mulder, R. Niks, H. Niks, H. Coenhorst, F. Schokker en leider A. Veenstra Zittend v.l.n.r. P. van Dijk, Ed. v.d. Heiden, Eg. v.d. Heiden, H. Klinkien, J. Snippe, J. Schoemaker, G. Schutte, M. Fidom, A. Snippe en grensrechter J. Varwijk

Na twaalf wedstrijden leidde Voorwaarts nog steeds met vier punten meer en een wedstrijd minder dan Staphorst. Tegen ASV’57 werd gelijk gespeeld, waarna de winter in viel. Trainer W. Snikkers tekende ondertussen in februari 1978 voor nog een jaar Voorwaarts. Op 18 maart 1978 was er pas weer een programma. Voorwaarts moest naar De Krim. DKB wist Voorwaarts een punt af te snoepen, de wedstrijd eindigde in 1-1. Dat leidde een periode van onzekerheid in. Ook thuis tegen Hulzense Boys was het niet al te best. Men kwam op een 0-2 achterstand maar men wist toch nog een punt veilig te stellen. Het werd 2-2. Ook de uitwedstrijd tegen DES werd niet gewonnen, beide ploegen kwamen niet tot scoren. Toch had Voorwaarts na 16 wedstrijden vier punten voorsprong op Staphorst. Op 1 april 1978 kwam AZSV op bezoek. Weer moest een 0-2 achterstand weggewerkt worden. In de laatste minuut wist Voorwaarts een welverdiende 2-2 uit te slepen. Dit betekende toch dat Voorwaarts dat vijf punten voorsprong met nog drie wedstrijden te gaan had, kampioen kon worden. Op zaterdag 15 april 1978 kwam Gramsbergen op bezoek. Vele supporters waren naar het sportpark ’t Twistveen gekomen. De spelers maakten er voor de supporters een spannende wedstrijd van. Gramsbergen, dat nog in degradatiegevaar was, hield stug stand. Pas na een kwartier had Egbert van der Heide de eerste kans maar hij mistte net. Na rust zette Voorwaarts feller aan. Het duurde tot de 65e minuut alvorens het Voorwaarts-legioen kon juigen. Een hoekschop van Harry Niks werd door spits Co Mulder onhoudbaar ingeschoten. Gramsbergen werd daarna niet gevaarlijk meer en Voorwaarts hees de kampioensvlag. De zes à zevenhonderd toeschouwers stormden het veld op om de spelers op de schouders te nemen. De muziekvereniging S.D.G. bracht een serenade, waarna er op een versierde, open vrachtwagen een rondgang door het dorp werd gemaakt achtervolgd door vele claxonerende supporters. Voorwaarts was gepromoveerd naar de tweede klasse. Uiteindelijk behaalde Voorwaarts 29 punten uit 20 wedstrijden. Op 12 mei 1978 werd de officiële receptie voor het kampioenschap gehouden. Daar werd Voorwaarts door velen gefeliciteerd voor de mooie prestatie om uit te mogen komen in de tweede klasse. Na het feesten stond er al weer gauw een nieuw seizoen voor de deur. Dat seizoen, zoals bekend opnieuw onder leiding van W. Snikkers ging het ontzettend goed. Na 24 wedstrijden in het seizoen 1978-1979 had Voorwaarts 33 punten en eindigde knap op de tweede plaats achter kampioen OWIOS dat 38 punten had. Toch werd trainer Snikkers voortijdig ontslagen. Vier wedstrijden voor het einde hield hij het voorgezien en werden de trainingen verzorgd door Jan Kampherbeek. Voor het nieuwe seizoen had Voorwaarts een nieuwe trainer aangetrokken. G. Volmer uit Haaksbergen zou het volgende seizoen de hoofdtrainer worden. In het bestuur is men druk bezig met de wijziging van de kantine. De tekening moet gewijzigd worden en de gemeente garantie werd afgewezen. Er werd een lening van ƒ 70.000.-- opgenomen. De supportersvereniging zou garant staan voor de betaling van de aflossing. Op 20 augustus 1979 bedankte H. Botter als terreinknecht die vele jaren voor het wel en het wee van de velden ging. Het seizoen 1979-1980 ging redelijk goed. Het was een lange competitie. Maar liefst veertien teams speelden om het kampioenschap van de tweede klasse. In de winter van 1980 werd begonnen aan de verbouwing van de kantine tot wat het nu is. Een nieuwe bestuurskamer, en hernieuwde keuken en moderne inrichting zou maanden bouwen in beslag nemen. Men kreeg van de supportersvereniging het complete meubilair aangeboden. Voorwaarts eindigde als zesde met 28 punten uit 26 wedstrijden.

1981-1985: Handhaving.

Ook voor het seizoen 1980-1981 zou G. Volmer de selectie trainen. De heren H. Slot en B. van Dijk trainen de A- en B-jeugd. Luc Niks is aangetrokken als terreinknecht. De verbouwing van de kantine loopt voorspoedig. Het seizoen loopt redelijk. In september 1980 is de kantine gereed om te gebruiken, doch nog niet officieel geopend. Op 3 januari 1981 heeft G. Volmer zijn ontslag aangeboden. Toch eindigde Voorwaarts op de zevende plaats met 23 punten uit 24 wedstrijden. Het tweede werd onder leiding van T. Slomp dat jaar kampioen. In een spannende beslissingswedstrijd tegen Vroomshoopse Boys in Vriezenveen op het terreinvan DETO won Voorwaarts in de verlenging.

Kampioenschap tweede elftal 1981. Staand v.l.n.r. Trainer/leider T. Slomp, J. Jasper, H. Bakhuis, P. Slomp, D. Nijboer, A. Snippe, M. Ekkel en grensrechter B. Schoemaker. Zittend v.l.n.r. J. Schoemaker, H. Schutte, B. Bakhuis, J. Legebeke, G. Schutte, B. Seubring, B. Schoemaker, A. Bakhuis.

De naam van de verbouwde kantine wordt "Clubhuis ’t Twistveen". Ook deed zich voor het eerst in de geschiedenis damesvoetbal zijn intrede. Voor het seizoen 1981-1982 werd H. van Dalen uit Almelo trainer bij Voorwaarts. K. Niks werd de nieuwe jeugdvoorzitter. Ook in het hoofdbestuur zijn er mutaties. De voorzitter J. Luisman stelt zijn functie ter beschikking. A. Veenstra meldt zich als kandidaat en zal de nieuwe voorzitter worden. In navolging van de verbouwing van de kantine wordt voor de winter van 1982 een C.V. installatie geplaatst in de kleedkamers. Ook kwamen er nieuwe lichtmasten op het trainingsveld. Dat seizoen eindigde Voorwaarts op de achtste plaats met 22 punten uit 24 wedstrijden. De heer van Dalen bleef ook het seizoen 1982-1983 trainer. In het betaalde voetbal is sinds enkele jaren shirtsponsoring een nieuw item. Shirtsponsor. In navolging van de ere- en eerste divisie kwam begin tachtiger jaren de mogelijkheid voor amateursverenigingen om reclame op het shirt te plaatsen. Een nieuwe dimensie in het voetbal deed zijn intrede. Zo kreeg Voorwaarts in 1982 haar eerste shirtsponsor. De familie Karsten uit Daarlerveen had wel oren naar deze nieuwe uitdaging. Het contact werd snel gelegd en zo kreeg Voorwaarts 1 aan het begin van het seizoen 1982-1983 de naam "Koophal Karsten" op het shirt staan. Hiermee was het zelf aanschaffen van wedstrijdkleding verleden tijd. Al snel had elk elftal zijn eigen sponsor, ja zelfs de F-pupillen hadden een naam op hun borst (die vanwege de maat bijna op de rug doorgaat). De familie Karsten sponsorde gedurende enige jaren het eerste elftal. In de tussentijd werd wel de naam "Koophal Karsten" vervangen door "sport- en campingartikelen Karsten".

Eerste elftal met de shirtsponsoring. Staand v.l.n.r. Leider K. Doldersum, Trainer H. v. Dalen, Verzorger G. Mulder, P. v. Dijk, H. Bakhuis, C. Mulder, B. Niks, R. Niks, Grensrechter E. Brunink,
Sponsor B. Karsten en Bestuurslid M. Nijeboer. Zittend v.l.n.r. Eg. v.d. Heiden, J. Schoemaker, H. Niks, G. Aalderink, R. Wessels,
A. Snippe, R. Legebeke, M. Ekkel en Bestuurslid J. Goosen

Het seizoen 1982-1983 verliep zonder noemenswaardige sportieve bijzonderheden. Wel werd op initiatief van de supportersvereniging een nieuwe overdekte entree gemaakt. Trainer H. van Dalen werd al na 8 competitie wedstrijden ontslagen. Geen overwicht op de selectie was de reden. Oud eerste elftal speler B. Smit, die trainer van diverse teams in de regio was geweest werd aangetrokken om de resterende periode de selectie van Voorwaarts onder zijn hoede te nemen. Gezien de wat lastige groep trok Smit zijn conclusie. Met een fluit in de aanslag ging hij midden op het veld staan. Rondjes lopen was het eerste wat hij gaf. Een keer fluiten was rustig tempo, twee keer fluiten was hoog tempo. Zo kreeg hij de discipline terug. Hij eindigde uiteindelijk op de zevende plek met 24 punten uit 24 wedstrijden. B. Smit werd gevraagd te blijven maar besloot dit niet te doen. Wel werd hij de nieuwe jeugdtrainer. Daarom moest men op zoek naar een nieuwe trainer. H. Hekman uit Daarlerveen werd toen aangetrokken. Het werd een moeilijk seizoen. In de tweede klasse K.N.V.B. spelen was voor een vereniging met amper 300 leden niet gemakkelijk. Tijdens het seizoen 1983-1984 lukte het niet om boven de gevarenzone uit te blijven. Samen met Excelsior’31 moest Voorwaarts een beslissingswedstrijd spelen om één degradatieplaats, omdat beide teams op de voorlaatste plaats eindigden met 19 punten uit 22 wedstrijden. Wedstrijden tegen Excelsior’31 waren altijd al lastig en zwaar maar nu was het een wedstrijd van erop of eronder. De wedstrijd was op 23 mei 1984 op het terrein van DES te Nijverdal. Het was een bloedhete dag en de spanning was te snijden. Ondanks vele kansen over en weer eindigde de wedstrijd zoals het begon (0-0) en er moest een tweede barrage gespeeld worden. Deze wedstrijd werd gepeeld op het veld van S.V.Z.W. te Wierden en was er weer een om te onthouden. Met het mes in de schoenen werd er gestreden om behoud van de tweede klasse. Een harde wedstrijd met kansen over en weer. Roel Post opende voor de oranjehemden de score, maar die konden niet voorkomen dat Excelsior’31 vlak voor tijd de gelijkmaker scoorde. Op basis van het doelgemiddelde in de competitie was Voorwaarts veroordeeld tot het spelen van een promotie/degradatiewedstrijd. Dit moest dan drie dagen later op 26 mei 1984 in Hoogeveen tegen Harkemase Boys. Het team was zwaar gehavend tegen Excelsior’31 uit de strijd gekomen en Gerrit Mulder had dan ook beide handen vol om Voorwaarts klaar te stomen voor weer een belangrijke wedstrijd. Gesteund door honderden supporters, waarvan velen oranje klompen droegen, die Voorwaarts door dik en dun steunen bonden we de strijd aan. Het werd een wedstrijd om nooit te vergeten. Na een snelle 2-0 voorsprong leek het lot van Voorwaarts beslist. De wendbaarheid van Westerhaarders werd nog maar eens aangetoond want het werd toch nog voor rust 2-2. Na rust was het Voorwaarts dat, ondanks de zware voorwedstrijden, er een tandje bij deed en uitliep tot 6-4. De tweede klasse was gered en het feest kon beginnen.

Na dit zware seizoen kwam het seizoen 1984-1985, nu onder leiding van de oude bekende B. Bartelink uit Borne, wederom in de tweede klasse. Ook dit werd een moeilijk seizoen. Toch wist Voorwaarts zich wederom te handhaven. Met 18 punten uit 22 wedstrijden eindigden de oranjehemden op de tiende plaats net boven de degradatiegrens. Het 3e elftal werd kampioen en kwam samen met het 2e elftal voor het nieuwe seizoen in dezelfde klasse uit. Aan het eind van het seizoen kregen de spelers met hun vereniging nog een toetje. Ajax. 20 juli 1985 was namelijk een gedenkwaardige dag in Westerhaar-Vriezenveensewijk. Gerrit Mulder en Bonne Niks waren al tijden in de slag geweest om een grote club naar ons dorp te lokken. Dit moest gebeuren in het kader van het 100-jarig bestaan van ons dorp. Uiteindelijk is het hen gelukt om het grote Ajax te contracteren voor een oefenwedstrijd op ’t Twistveen. Duizenden supporters zagen vooraf aan de grote wedstrijd een wedstrijd van het landskampioensteam van Voorwaarts uit 1966 tegen "oud" F.C. Twente spelers. Spelers als Rieks Vos, Jan Kampherbeek, Joop Lubbelinkhof en Tinus Slomp trokken nog eens hun kicksen aan en vochten duels uit tegen Jan Jeuring, Issy ten Donkelaar, Willem en Bennie de Vries. Het werd een leuke wedstrijd waarin iedereen zich amuseerde. Na de wedstrijd werden 200 rood-wit-blauwe ballen, die aangeboden werden door de Rabobank het publiek ingeschoten. Ook waren er drie leren ballen te winnen, voorzien van de handtekeningen van de Ajax-spelers. Gerrit en Bonne waren daarvoor speciaal naar het trainingskamp van Ajax in Gieten afgereisd. Toen kwam Ajax op het veld. Met namen als Marco van Basten, Ronald Koeman, Frank Rijkaard, Gerald Vanenburg, Arnold Muhren en John Bosman had coach Johan Cruyff een wereldteam tot zijn beschikking. Honderden kinderen probeerden bij hun idolen te komen om een handtekening te ontvangen. Voor de wedstrijd werd er een foto gemaakt van alle Voorwaarts-spelers en de Ajax-spelers die in de basis begonnen. Je kon al snel zien dat er toch wel enige sprake was van klasseverschil. Marco van Basten, die toen nog maar net in de basis van Ajax stond, scoorde al snel na het begin. Ook Roel Post deed mee aan het doelpuntenfestijn door in eigen doel te koppen. Toch deed Voorwaarts het niet slecht. Door twee goede uitbraken scoorde Voorwaarts door doelpunten van Bonnie Niks en Martin Schoemaker die doelman Hans Galjé uiterst bekwaam passeerden. De uitslag werd uiteindelijk 2 – 9, maar men kon terug kijken op een wel zeer geslaagde dag en een herinnering om nooit te vergeten.

Foto voorafgaand aan de wedstrijd Voorwaarts - Ajax (1985) met sterren als Marco van Basten en Ronald Koeman.

1986-1990: Degradaties.

Voorwaarts kreeg het steeds moeilijker in de tweede klasse. Met name de aanvoer van jeugdig talent liet op zich wachten, waardoor de selectie aardig oud werd. Het seizoen 1985-1986 liep dan ook niet goed af. Onder leiding van wederom B. Bartelink werden de punten maar mondjesmaat binnen gehaald. Vooral in uitwedstrijden had Voorwaarts moeite om de winst mee naar Westerhaar te nemen. Het eind van het seizoen werd ontzettend spannend. Op de voorlaatste wedstrijddag sprong de bekende kat nog een keer uit het nauw. Kampioenskandidaat W.V.F. kwam naar Westerhaar. De thuisclub speelde of hun leven ervan af hing en won uiteindelijk met 2-1. W.V.F. was daardoor uitgeschakeld voor de titel en moest de week erop tegen H.H.C. dat mede-degradatiekandidaat was. Zij waren zo teleurgesteld in het missen van de titel dat ze in de bestuurskamer al zeiden dat H.H.C. de wedstrijd wel zou winnen. Dit gebeurde uiteindelijk ook, waardoor Voorwaarts met dertien punten uit 22 wedstrijden op de elfde plaats eindigde, wat rechtstreekse degradatie naar de derde klasse betekende. Ondanks deze teleurstelling regelde trainer Bartelink op de terugreis uit Wageningen, waar Voorwaarts van S.K.V. verloor, een etentje voor de spelers. Vooruit kijken was zijn mening en niet bij de pakken neerzitten. Het tweede elftal werd tiende en het derde elftal werd in diezelfde klasse derde. Door dit resultaat promoveerde het tweede elftal ondanks een tiende plaats. Begin 1986 werd op initiatief van Bonne Niks en Gerrit Mulder het idee gelanceerd om de bestaande hypotheek die rustte op ons clubhuis te vervangen door renteloze obligaties. Deze hypothecaire schuld was ontstaan door de renovatie van ons clubhuis enkele jaren geleden. Er ontstond een behoefte aan vervroegde aflossing bij de supportersvereniging omdat dit zwaar drukte op het bestedingspatroon van deze vereniging. Bonne Niks regelde bij de bank een boeteloze vervroegde aflossing. De obligaties kregen een waarde van minimaal 25 gulden en maximaal 1000 gulden. De terugbetaling werd jaarlijks vastgesteld op 31 december met een looptijd van maximaal zeven jaar.

Nieuwe trainingspakken voor het eerste elftal.
Staand v.l.n.r. Verzorger P. Uitslag, H. Schutte, A. Naberman, B. Niks, C. Mulder, J. Kelder, B. Seubring, W. Derks, B. Bakhuis, Trainer B. Bartelink en Leider K. Doldersum. Zittend v.l.n.r. B. Klinkien, J. Geerding, G. Aalderink, H. Niks, G. Schutte,
R. Legebeke en grensrechter B. Schoemaker.

Trainer Bartelink bleef ook het seizoen 1986-1987. Voor dit seizoen kreeg Voorwaarts 1 een nieuwe sponsor. Een sponsor uit eigen dorp, een sponsor waar men trots op was. Gerard en Gerrit Aalderink, die het spuit- en moffelbedrijf Aalderink gingen regeren waren en zijn fanatieke voetballers. Het was voor hen dan ook een logische stap om ook bij Voorwaarts iets aan sponsoring te doen. Daar Karsten al menig jaar op de borst van Voorwaarts-spelers stond werd het tijd voor een nieuwe naam. Gerard en Gerrit hebben dit toen overgenomen en sinds die tijd speelt het eerste elftal met de naam "spuit- en moffelbedrijf Aalderink" op het shirt. Ook pronkt sinds enkele jaren diezelfde naam op het trainingspak van ons standaard team. Het eerste jaar in de derde klasse werd lastiger dan verwacht. Op 31 december 1987 werden de eerste obligaties onder grote belangstelling door Hoofdsponsor Aalderink in ontvangst genomen. Vele leden, supporters, ondernemingen en inwoners uit Westerhaar kochten obligaties die middels een thermometer in de kantine te zien waren. Het systeem leverde de vereniging 68 duizend gulden op. Het werd een groot succes mede door initiatiefnemers Bonne Niks en Gerrit Mulder. Ook zien we hier weer terug waar een klein dorp groot in is. Voorwaarts eindigde dat jaar achtste met 18 punten uit 22 wedstrijden. K.V. Mechelen. Na Ajax in 1985 wilden Bonne Niks en Gerrit Mulder nog eens een club met naam tegen Voorwaarts laten voetballen. Al in 1986 werden met K.V. Mechelen uit België afspraken gemaakt over datum en prijs. Dat de heren Mulder en Niks over zakelijk instinct beschikken bleek wel uit deze deal. In mei 1987 veroverde K.V. Mechelen ten koste van Ajax de Europacup voor bekerwinnaars. Datzelfde K.V. Mechelen zou in juli van datzelfde jaar een wedstrijd spelen tegen Voorwaarts. Door het succes van die club dachten de Belgen nog wat meer geld te kunnen vragen voor deze wedstrijd. Zij hadden immers de Europacup gewonnen. Zakelijk als Gerrit en Bonne zijn hielden zij de bestuursleden van K.V. Mechelen aan het getekende contract. Voorwaarts speelde weer tegen een Europese topper. Met de Nederlandse spelers Erwin Koeman en Graham Rutjes trok ook K.V. Mechelen duizenden supporters. De wedstrijd was leuk en onderhoudend. Lang hield Voorwaarts het doel schoon maar men kon niet voorkomen dat K.V. Mechelen uit liep tot een 1-8 overwinning.

Het seizoen 1987-1988 werd een heel vreemde. Onder leiding van opnieuw B. Bartelink had Voorwaarts enige tijd de leiding in de derde klasse. Zo ook toen de winterstop begon. Toch meende het bestuur voor het volgende seizoen niet meer verder te willen met dezelfde trainer. Na totaal zeven jaar Voorwaarts bleek Bartelink een van de geliefde trainers van Voorwaarts. Het eerste elftal eindigde toch nog op een vijfde plaats met 24 punten uit 22 wedstrijden. B. Middelburg uit Nijverdal werd opvolger van de legendarische Bartelink. Het zou het slechtste seizoen uit de geschiedenis van Voorwaarts worden. Na 22 wedstrijden werden de oranjehemden laatste met maar elf punten. Dat betekende degradatie naar de vierde klasse. Ironisch genoeg werd het tweede elftal dat jaar kampioen. Vol goede moed begon men aan het seizoen 1989-1990. In het jaar van het 40 jarig jubileum zou een kampioenschap wenselijk zijn. Degradatie afdeling T.V.B. Twenthe. Het werd een domper van jewelste. Het kwam aan als een mokerslag. In het jaar dat Voorwaarts 40 jaar bestond en een feest aan het voorbereiden was, degradeerde het eerste elftal naar de laagste klasse van het zaterdagvoetbal. Sportief gezien was dat het dieptepunt van het bestaan van de club. Een club die zoveel glorie kende, landskampioen werd, jarenlang voor veel clubs in de omgeving een sportief voorbeeld was, degradeerde naar de allerlaagste klasse. De resultaten bleven uit en trainer Middelburg kon de spelers niet meer voldoende motiveren. Het talent waar onze club het altijd van moest hebben kwam maar mondjesmaat door en als je dan een kleine vereniging als Voorwaarts bent drukt dat direct op het resultaat. Er zaten wel aardig wat talenten aan te komen maar trainer Middelburg durfde deze jonge jongens nog niet voor de leeuwen te werpen. Na dapper gestreden te hebben was degradatie naar de eerste klasse T.V.B. in mei 1990 een feit. Met 13 punten uit 22 wedstrijden werd men met afstand laatste. 40 jaar. Ondanks de degradatie moest en zou er een 40-jarig feest gevierd worden. Vele activiteiten stonden op het programma. Zo werden er vele toernooien georganiseerd, een speciaal clubblad uitgebracht en was er een jubileumwedstrijd van het Vriezenveense team tegen Feyenoord. Ook hier waren weer honderden mensen getuige van een grote club die voetbalde in Westerhaar-Vriezenveensewijk. De vereniging kreeg geld om een centrale verwarming in de kantine aan te kunnen leggen.

Streek elftal tegen Feijenoord ter gelegenheid van het 40 jarig jubileum.

1991-1995: Comeback.

Kampioen 1e klasse T.V.B. Twenthe. Na de degradatie werden al snel de koppen bij elkaar gestoken. Zo kon het niet verder. Het roemruchte Voorwaarts van weleer werd het lachertje van de omgeving. Trainer Middelburg kreeg ontslag. Al snel werd Harry Niks als trainer van het eerste elftal aangetrokken en met een sterk verjongde selectie kon vol vertrouwen aan de competitie van 1990-1991 worden begonnen. Er was maar een doel: kampioen worden! Met een ijzeren discipline regeerde trainer Harry Niks over de selectie. Af en toe leek de training meer op een atletiek-training dan op een voetbaltraining. "Om tegen deze teams te kunnen winnen moet je eerst een sterke conditie hebben, dan de voetbalkwaliteiten gebruiken en vervolgens datgene doen waar je goed in bent, niet meer en niet minder", was het motto van trainer Niks. Deze strategie wierp direct vruchten af. De eerste wedstrijd was tegen mede-degradant sc Denekamp. Voorwaarts won met 2-1. De week erop speelde Voorwaarts gelijk tegen BlauwWit in Holten, het werd 1-1. Op 15 september won Voorwaarts met 3-0 thuis van De Esch. Een week daarna moest men op bezoek in Daarle bij de plaatselijke sportclub. Voorwaarts kwam niet verder dan 0-0. Zaterdag 29 september kwam ASV’57 uit Aadorp op bezoek en ging met een 3-1 nederlaag naar huis. Ook in Markelo tegen Markvogels was Voorwaarts de winnaar, het werd 1-4. Op 13 oktober 1990 kwam het laaggeplaatste MVV’69 uit Marle op bezoek. Na een 0-2 achterstand wist Voorwaarts een 2-2 gelijkspel uit het vuur te slepen. Een week later werd het 5-0 tegen DVO’71. Een gelijkspel, 1-1, was het resultaat tegen Rietvogels uit Almelo. Na een uitoverwinning in Marle van 0-2 en een 1-1 gelijkspel thuis tegen sc Denekamp stond Voorwaarts, ondanks dat ze nog ongeslagen was, met 17 punten uit elf wedstrijden tweede achter Blauwwit dat 18 punten uit tien wedstrijden had. Toen kwam BlauwWit op bezoek in Westerhaar. Na twee keer een achterstand te moeten wegwerken won Voorwaarts uiteindelijk verdiend met 4-2 en nam de koppositie over. Na een 0-4 overwinning op Rietvogels in Almelo en een 0-9 overwinning in Oldenzaal bij De Esch won Voorwaarts de tweede periode titel en verstevigde haar koppositie.

Kampioenschap eerste klasse T.V.B. 1991. Staand v.l.n.r. Leider K. Doldersum, Trainer H. Niks, R. Legebeke, H. Schutte, W. Derks, C. Mulder, H. Elzinga, B. Schoemaker, Grensrechter A. Botter en Verzorger P. Uitslag. Zittend v.l.n.r. E. Vink, J. Mulder, J. Geerding, R. Peters, M. Heine, B. Bakhuis en B. Seubring.

Op 23 maart kon Voorwaarts kampioen worden. Het toeval wilde dat op de dag voor de kampioenswedstrijd een speler uit de selectie trouwde en dat de hele selectie voor die avond uitgenodigd werd. Leider Klaas Doldersum zag de wedstrijd al in het water vallen, niemand die ook maar enigszins rekening hield met de wedstrijd van morgen, of was het Klaas alleen die achter een cola zat. Met de drank nog in de benen stond Voorwaarts de volgende dag op het veld van D.V.O. ’71 in Almelo. Vele supporters waren meegereisd om Voorwaarts te steunen. Ondanks de laagste klasse waarin Voorwaarts verkeerde waren er altijd vele supporters die het team uit en thuis steunden. Toch kwam D.V.O. ’71 al snel op een 1-0 voorsprong en de zenuwen gierden nog meer door de kelen van de spelers. Vlak voor rust stelde Voorwaarts orde op zaken door de gelijkmaker van John Geerdink en de voorsprong door Co Mulder te maken. Na rust liep Voorwaarts uit naar een 1-4 overwinning door doelpunten van Bert Bakhuis en Henk Schutte en na afloop was het wachten hoe de BlauwWit het deed. Daar zij gelijk speelden kon het feest beginnen. Als ware helden werden we in Westerhaar-Vriezenveensewijk onthaald. De muziekvereniging S.D.G. bracht een ware serenade. Tot in de late uren werd er gefeest: Voorwaarts zat weer in de vierde klasse K.N.V.B. Op de laatste wedstrijddag werd de ongeslagen status nog even binnen gehaald. Op 8 juni 1991 waren er de districtskampioenschappen Noord–oost op het sportpark ’t Twistveen. De winnaar mocht spelen om het algehele kampioenschap van Nederland voor de afdelingen. De eerste tegenstander, Friese Boys (Friesland), werd met 1-0 verslagen. De kampioen uit Groningen, Loppersum, was een moeilijker tegenstander. Voorwaarts kwam niet verder dan een 1-1 maar TONEGO (Zwolle) werd daarna met 3-0 weggespeeld. De laatste wedstrijd tegen NKVV (Drente) ging echter met 1-3 verloren, waarna penalty’s de beslissing moest forceren. Na een spannende serie trok Voorwaarts aan het langste eind.

Men kon naar Zeist. Op 15 juni 1991 reisden twee afgeladen bussen richting Zeist. In de stromende regen speelde Voorwaarts zijn eerste wedstrijd tegen Oranje Blauw uit Nijmegen. Voorwaarts won met 2-0 door doelpunten van Bert Bakhuis en Marcel Heine. De tweede wedstrijd werd met 0-0 gelijk gespeeld tegen KMD uit Wateringen. De laatste wedstrijd was tegen Opperdoes uit Medemblik. Na elf seconden kwam Voorwaarts op een 0-1 achterstand waardoor Voorwaarts derde achter KMD en Oppderdoes werd. Oranje Blauw werd vierde. Ondanks het slechte weer was het een gedenkwaardige dag in de Voorwaarts geschiedenis. Terug in de vierde klasse KNVB had Voorwaarts het niet direct makkelijk. Trainer Harry Niks wist met vele tactische aanpassingen de ploeg weer op het juiste spoor te brengen. Dat resulteerde dat Voorwaarts een kleine theoretische kans had om de tweede periodetitel te pakken. De kans was erg klein maar toch lukte dat. Aan het eind van het seizoen 1991-1992 stond Voorwaarts zesde met 26 punten uit 22 wedstrijden. In de nacompetitie moest Voorwaarts het opnemen tegen Juliana’32 in Hengelo. Met 3-1 werd er verloren, waarna Voorwaarts thuis Den Ham trof. Deze wedstrijd eindige in een 0-0 gelijkspel, waarna het seizoen voor Voorwaarts erop zat. Ook de trainersloopbaan van Harry Niks bij Voorwaarts zat erop. Hij en het bestuur konden het niet eens worden over verlenging van het contract waardoor Voorwaarts op zoek moest naar een vervanger. Dat werd Gerrit Bekke uit Tubbergen. Hans Elzinga en Bert Schoemaker werden de nieuwe jeugdtrainers. Het seizoen 1992-1993 verliep erg vreemd. Voorwaarts deed het niet erg best. Ook de verhouding trainer-spelers was niet optimaal. Daardoor besloot het bestuur in januari 1993 het contract met Gerrit Bekke niet te verlengen. Vanaf dat moment stelde Gerrit Bekke zich veel harder op en dwong hij respect af bij de spelers. Dat wierp al snel zijn vruchten af. Voorwaarts pakte punt na punt. Het kwam zo ver dat Voorwaarts zich ging mengen om het kampioenschap. Op de voorlaatste speeldag stonden Sparta Enschede en Voorwaarts precies gelijk. De laatste wedstrijd won Voorwaarts vrij eenvoudig van de Eversberg. Sparta had grote moeite met de Blauwwitters. In de allerlaatste minuut wist Sparta de winst zeker te stellen. Beide teams eindigden gelijk wat eigenlijk een kampioenschap voor beide teams betekende. Op het terrein van SVZW werd een beslissingswedstrijd gespeeld. Honderden supporters, waaronder veel jeugd, reisden af naar Wierden. Het werd een ware invasie van oranje gekleurde fans, iets wat je alleen bij het Nederlands elftal zou verwachten. Het was een gespannen wedstrijd. Sparta scoorde als eerste maar Voorwaarts wist vrij snel terug te komen. In de tweede helft begon de ellende. Een handsbal van Sparta speler werd door iedereen gezien behalve door de scheidsrechter. De hele verdediging stond stil, de speler ging door. Keeper Richard Peters vloerde de speler en de scheidsrechter wees naar de stip. In het tumult dat toen onstond kan men als een zwarte pagina van de geschiedenis van Voorwaarts beschouwen. Wat een feest moest worden eindigde in een drama. Toch kwamen spelers weer op het veld en werd de wedstrijd met 2-1 verloren. Sparta was kampioen, Voorwaarts een zwarte pagina rijker. Ook mocht men aan de nacompetitie mee doen, maar door de vele schorsingen kon men geen rol van betekenis spelen. Toch was er nog iets positiefs te melden. Er werd een grote verloting gestart voor het achterstallig onderhoud, waaraan het complex onderhevig was. Deze verloting werd een groot succes. Voor het seizoen 1993-1994 werd Tinus Slomp aangetrokken. Ook stopte Anne Veenstra na jaren als voorzitter bij Voorwaarts. Om gezondheidsreden moest hij een stapje terug doen. De hamer werd overgedragen aan Gerrit Mulder.

Voorzitter G. Mulder

Anne werd door Voorwaarts en de KNVB onderscheiden. Ook werd bertus Smoes de nieuwe terreinknecht. Ook werd dit jaar voor het eerst om de sportiviteitsbeker gespeeld. Het seizoen verliep op sportief gebied redelijk. In de winter van 1993 werd een grootscheepse onderhoudsactie gehouden. Alle elftallen en supporters waren in de weer om het complex een opknapbeurt te geven. Allard Snippe en Evert Kelder hadden gezorgd voor een ballenvanger op het trainingsveld. Voorwaarts eindigde dat seizoen als zevende met 23 punten uit 22 wedstrijden. Op 21 mei 1994 speelde Voorwaarts voor het eerst een Voorwaartsen toernooi. Voorwaarts Twello nodigde in haar jubileumjaar Voorwaarts Rotterdam, Voorwaarts Utrecht en Voorwaarts Westerhaar uit. Het werd een gezellig feest waarna besloten werd dit om de twee jaar te houden. Toen kwam het seizoen 1994-1995 ook onder leiding van Tinus Slomp. Na aandringen van de selectie zelf besloot men met een A- en B-selectie te gaan werken. Joop Schoemaker, die ook A1 trainer was, bood zich aan ook trainer van de B-selectie te worden. Nadat omliggende verenigingen al eens in de polderklasse hadden gespeeld was het dit jaar de beurt aan Voorwaarts. Verre reizen zou grotere kosten met zich mee brengen. Met behulp van sponsors werden de buskosten betaald. Heerde, Marknesse, Rouveen, ’t Harde is zomaar een aantal plaatsen waar men naar toe moest. De eerste wedstrijd werd op 3 september 1994 in en tegen Mariënberg met 0-3 gewonnen. De eerste thuiswedstrijd ging moeizaam. Met pijn en moeite werd het 2-2 tegen TONEGO. Op 17 september 1994 moest Voorwaarts uit tegen WZC. Daar werd een knappe 0-1 weggehaald. ASVD uit Dronten kwam een week later naar Westerhaar en met dezelfde cijfers (1-0) werden zij verslagen. Een goede start van de competitie. Op 28 september 1994 werd er voor het eerst een voetbalinstuif gehouden. Dat betekende dat leden en niet leden op de woensdagmiddag onder leiding van het jeugdbestuur konden voetballen. Dat bleek een succesformule. Het ledental groeide explosief. De uitwedstrijd tegen Rouveen was ook een zware. Toch ging Voorwaarts met een 1-1 gelijkspel huiswaarts. Op 15 oktober 1994 was het de derde 1-0, dit keer thuis tegen ZZVV. Marknesse was een van de verste tegenstanders. Voorwaarts won moeizaam met 2-3. Hatto Heim kwam op 29 oktober naar ons dorp. Opnieuw werd het 1-0. Daarmee pakte Voorwaarts de eerste periodetitel. Voorwaarts ging na acht wedstrijden aan kop met veertien punten, gevolgd door SEH met dertien punten dat op 5 november 1994 bij Voorwaarts op bezoek moest. En u raadt het al, het werd de vijfde 1-0 overwinning. Staphorst was de volgende reis van de Oranjehemden. Een moeizame 1-2 werd daar weggesleept. Een van de weinige grotere overwinningen werd op 26 november 1994 gehaald. Thuis werd ’t Harde met 4-1 verslagen. Maar dat was van korte duur. Mariënberg verraste Voorwaarts op eigen terrein, het werd 2-3. Voorwaarts moest de week erop de draad weer oppakken. Uitgerekend TONEGO was een lastige uitwedstrijd. Voorwaarts hervond zich goed. Het werd 0-5. Op 21 januari 1995 werd de pupil van de week geïntroduceerd. Dat betekende dat een jeugdspeler te gast is bij de thuiswedstrijden van het eerste. Dat was tijdens de thuiswedstrijd tegen WZC, die Voorwaarts met 2-0 won. Op 11 februari 1995 moest Voorwaarts uit tegen ZZVV. Daar werd een 2-2 gelijkspel uit het vuur gesleept. Het bleek toch allemaal wat moeizamer te worden. Thuis tegen Marknesse bleef Voorwaarts op 1-1 steken, maar na 16 wedstrijden stond Voorwaarts nog steeds aan kop met 26 punten, gevolgd door SEH met 22 punten. Na enkele afgelastingen moest men op 11 maart 1995 uit tegen ASVD. In Dronten werd het, na ruim een uur met tien man te hebben gespeeld, overtuigend 0-2. Een doelpuntenfestijn werd de wedstrijd uit tegen Hatto Heim op 18 maart 1995, maar liefst zeven daarvan vielen in het laatste kwartier. Voorwaarts won met 3-5. Drie wedstrijden voor het eind moest Voorwaarts uit tegen de grootste concurrent SEH uit Heerde. Het werd een spannende wedstrijd. SEH kwam op voorsprong maar na veel aandringen scoorde Voorwaarts vlak voor tijd de 2-2 gelijkmaker. Door dat resultaat kon Voorwaarts op 8 april 1995 thuis tegen Staphorst kampioen worden. De Tubantia schreef er een typerend stukje over: "Ruim voor aanvang van het duel stonden ze er al. Vriendelijke mannekes met de handen in de zak, klompen, om de voeten te verwarmen en de kraag van hun jassen overeind. Zichzelf daarmee beschermend tegen de keiharde winden die er over de Twentse vlakten woeien. Huis en haard lieten ze enkele uren in de steek om hun elf voetballende mannen aan te moedigen. Hun ‘idolen’ konden namelijk kampioen worden. En daar diende na afloop zeker op geproost te worden. Op zaterdag is Westerhaar namelijk voetbalminded." Te mooi en typerend om niet te vermelden. Al snel kwam Voorwaarts op een 0-1 achterstand, zoals zo vaak in een kampioenswedstrijd. Vlak voor rust scoorde Alex Lawant de 1-1. Toch was de buit nog niet binnen. Het bleef spannend. Vijf minuten voor tijd kreeg Voorwaarts een vrije trap. Albert Leussink nam deze met een enorme krul waardoor de bal in de rechter benedenhoek verdween. De supporters, die bijna allen op oranje klompen liepen, stormden het veld in en bedolven de spelers bijna. Marcel Heine scoorde in de resterende minuten nog 3-1 waarna het feest kon losbarsten. De buit was binnen. Op het veld ernaast speelde het tweede elftal om hun kampioenschap. De wedstrijd werd verloren maar omdat de concurrent ook verloor was ook het tweede elftal kampioen. Wat een feest! Met een bus werd door het dorp gereden. Vele kratten bier werden geleegd. Ook ontbrak de serenade van S.D.G. niet en het feest gonsde nog uren na. Die dag zou, wat later bleek, de geboortedag van de tribune worden. Willem Doldersum opperde aan de bar dat Voorwaarts, nu het in de derde klasse kwam, een tribune moest krijgen. Hij kreeg direct gehoor van velen die zijn verhaal hoorden. Direct daarna is er een commissie opgericht en was de geboorte van de tribune aldaar. Erg gemakkelijk ging het niet. De gemeente had een ander bestemmingsplan op de plek waar nu de tribune staat. Dat betekende bestemmingsplan wijzigen, wat de nodige kosten met zich mee bracht. Ook had de vereniging geen geld om het plan te steunen. Toch bleef de commissie niet bij de pakken neerzitten. Via allerlei acties, loterijen en sponsorgelden werd er geld binnen gehaald. Er kwam een club van 500, een club van 100 en middels het symbolisch kopen van een steen voor 10 gulden. Ook de jeugd droeg zijn steentje bij middels een sponsorloop. De twee resterende wedstrijden werden winnend afgesloten (thuis 3-1 tegen Rouveen, en uit tegen ’t Harde 0-6) waardoor de mannen van Tinus Slomp alleen van Mariënberg verloren dit seizoen.

Kampioenschap vierde klasse K.N.V.B. 1995. Staand v.l.n.r. Verzorger T. v. Wijk, Sponsoren G. Aalderink en G. Aalderink,
B. Schuurs, J. Geerding, F. Tellen, G. Slatius, A. Lawant, M. Heine, A. Leusink, J. Bakhuis, Leider W. Smit, Grensrechter J. Bekelaar en Trainer T. Slomp. Zittend v.l.n.r. H. Schutte, A. Mulder, M. ter Braak, R. Peters, J. Mulder, R. Legebeke, B. Bakhuis en A. Leusink.

1996-2000: Eind goed, al goed.

Tinus Slomp bleef na het succesjaar ook het seizoen 1995-1996 trainer. Jan Jasper werd de nieuwe materiaalbeheerder en op 16 september 1995 kon Voowaarts haar 400e lid bijschrijven. Terug in de derde klasse had Voorwaarts het niet makkelijk. Ook moesten alle teams wennen aan het nieuwe puntensysteem, waarbij een gewonnen wedstrijd drie punten opleverde. Ook zou het volgende seizoen een nieuwe herstructurering plaatsvinden, waardoor er maar liefst drie teams degradeerden. De acties van de tribunecommissie liepen voorspoedig. Zo had men een stenenactie en een stoeltjesactie. Het meeste geld zouden de borden achter in de tribune opbrengen. Aan het eind van het seizoen had Voorwaarts het moeilijk. Op de laatste speeldag verloor Voorwaarts met 0-1 van H.T.C. en was het afhankelijk van het al gedegradeerde Juliana dat tegen mede-degradatiekandidaat D.E.S. moest spelen. Wonder boven wonder won Juliana waardoor Voorwaarts automatisch naar de tweede klasse promoveerde door de wijziging van klassen bij de zaterdagamateurs. Die zomer kon de bouw van de tribune starten. Vele vrijwilligers waren aan het werk. In het bijzonder waren Roelof Kassies, Klaas Molenkamp en Rein Vos alle dagen te vinden op het zonovergoten sportpark. De hele zomer werd er gebouwd. Je kon niet op het sportpark komen of de trekker van Roelof stond op het veld. Al snel kon men zien hoe mooi het bouwwerk werd.

Rein Vos, Roelof Kassies en Klaas Molenkamp bij de tribune.

Op 22 juli speelde Voorwaarts een wedstrijd tegen F.C. Twente. Dan zou het toch wel erg mooi zijn dat de tribune af was. Met man en macht werd er gewerkt, tot in de late uurtjes. Op 22 juli was het af. Gast F.C. Twente kon de tribune bewonderen maar bovenal de 850 bezoekers. Twente won met 1-12 in een gezellige sfeer. Op 16 augustus was de officiële opening van de tribune. Voor deze gelegenheid speelde Voorwaarts tegen het Vriezenveense elftal. Vele sprekers bewonderden de tribune en de grote inzet van vele vrijwilligers. De wedstrijd eindigde in een 3-2 overwinning van Voorwaarts. Ook werd dat jaar het Voorwaartsen toernooi in Westerhaar gehouden. Trainer Johan Langkamp uit Enschede was de nieuwe trainer voor het seizoen 1996-1997. Ook hij had moeite in de tweede klasse. Op 6 januari 1997 nam Voorwaarts een zogenaamde banenpooler in dienst. Deze man, die moeilijk werk kon vinden, zou bij Voorwaarts allerlei kleine klusjes opknappen. Na een moedig gestreden seizoen degradeerde het eerste van Voorwaarts toch naar de derde klasse. Op 19 april 1997 was er voor het eerst in de geschiedenis een meisjesteam kampioen. Op 25 augustus 1997 melde het bestuur dat er weinig animo was voor een jubileumcommissie voor het jubileum in 2000. Ronny Legebeke meldde zich om samen met Max Schepers zelfstandig een commissie op te richten. Na goedkeuring van het bestuur hadden de heren in korte tijd 12 mensen gevonden en kon het sparen beginnen. Trainer Langkamp werd voor het seizoen 1997-1998 opgevolgd door Gerrit Bouw uit Enter. Ook hij had het niet gemakkelijk. Moeizaam werden de punten binnen gehaald. In het begin van dat seizoen bedacht Joop Schoemaker, toenmalig trainer van A1, iets nieuws. Met Voorwaarts A1 en B1 zou een reis naar Frankrijk worden georganiseerd om daar een toernooi te spelen. Dat zou toch de nodige centen kosten. Via diverse sponsors wist Joop het nodige geld binnen te halen. Ook werden er zelf activiteiten gedaan zoals bijvoorbeeld autowassen. Het eerste van Voorwaarts eindigde toch nog op een negende plaats met 25 punten uit 22 wedstrijden. In het Pinksterweekend van 1998 ging de A- en B-jeugd met hun begeleiding voor het toernooi "Trophee de la Paix" naar Verdun in Frankrijk. Het werd een groot feest waar betrokkenen nog jaren over zouden praten. B1 werd tiende op dat toernooi terwijl A1 derde werd. Zonder stem en slaap kwamen de jongens na dat weekend moe maar erg voldaan terug naar Nederland. Trainer G. Bouw bleef ook het seizoen 1998-1999 hoofdtrainer. Het werd een droevig seizoen. Niet alleen de prestaties maar ook het weer was rampzalig. Zo stond er in de winter van 1998-1999 zoveel water op het sportpark dat men de kleedkamers niet meer kon bereiken.

Op 2 januari 1999 hield Voorwaarts voor het eerst een nieuwjaarsreceptie. Voorafgaand daaraan speelde het eerste elftal een wedstrijd tegen het kampioensteam van 1977-1978. Dit werd een leuke wedstrijd en de receptie een feest. Besloten werd om dit jaarlijks terug te laten keren. Op 1 mei 1999 degradeerde Voorwaarts naar de 4e klasse van het zaterdagvoetbal. Voorwaarts onwaardig volgens vele leden. Op diezelfde dag werd het veteranenteam onder leiding van Ep Rink voor de zoveelste keer kampioen. Toch hield het bestuur het vertrouwen in trainer Bouw, die ook voor het seizoen 1999-2000 de trainer bleef. Co Mulder, jarenlang eerste elftal speler, werd een contract aangeboden als tweede trainer. Ronny Legebeke werd trainer van de A1. Het zou een lang seizoen worden. Door een herindeling van de laagste klasse van het zaterdagvoetbal zouden er 26 wedstrijden gespeeld moeten worden. Voorwaarts begon de eerste wedstrijd goed. In een mum van tijd stond Voorwaarts met 3-0 voor thuis tegen mede-degradant sc Denekamp. Toch werd het uiteindelijk miraculeus 3-3. Toch herstelde Voorwaarts zich goed via uitoverwinningen bij Vesos (0-3) en DKB waar met 0-6 de thuisclub werd vernederd. Ook het bezoekende Achilles Enschede werd met 1-0 naar huis gestuurd. De zaterdag erna volgde de eerste echte derby. Voorwaarts moest op bezoek bij ASV uit Aadorp. De thuisclub werd met 0-4 verslagen. De vijfde wedstrijd op rij waarin Voorwaarts geen doelpunt tegen kreeg was thuis tegen PW waar het 3-0 werd. De eerste nederlaag volgde een week later. De Blauwwitters verrastte de koploper en won met 2-1. Voorwaarts herstelde zich goed en wist thuis MVV’69 uit Marle met 3-1 te verslaan, waardoor Voorwaarts een week later thuis tegen DVO’71 uit Almelo de eerste periodetitel kon grijpen. Het werd een deceptie. DVO won tegen de verhouding in met 0-1 waardoor zij met die eer ging strijken. Voorwaarts was dusdanig van slag en de uitwedstrijd tegen sc Daarle werd met 2-1 verloren. Het werd niet makkelijker, er wachtte weer een derby, dit keer thuis tegen SVV’57 uit Sibculo. Voorwaarts herstelde zich prima. SVV’57 werd met 3-1 naar huis gestuurd. Dit luidde achteraf de beslissende fase van Voorwaarts in. Voorwaarts dat doorgaans in de winter de meeste punten pakte deed dat ook nu. Het is de Westerhaarse mentaliteit die dan de kop op steekt en in de winter niet verstek laat gaan. De Eversberg werd uit met 0-2 verslagen waarna een wedstrijd later het bezoekende sc Lutten met diezelfde cijfers huiswaarts werd gestuurd. Op de buitengewone algemene ledenvergadering werd B. Lensen gekozen tot de nieuwe voorzitter.

Voorzitter B. Lensen

Tevens kreeg de vereniging een nieuwe structuur die door de commissie Aalderink in het leven werd geroepen. Zo ontstonden de Technische commissie, Accommodatie commissie, Jeugd commissie en de PR en activiteiten commissie. Voorwaarts bleef winnen. Het bezoekende De Eversberg werd met 5-0 verslagen en in de derby uit tegen SVV’57 in Sibculo werd het 0-3. Voorwaarts was in een overwinningsroes en pakte daarmee de koppositie. Elke tegenstander keek tegen Voorwaarts op. Zo ook het bezoekende Vesos. 2-0 werd het, waarna de volgende uitwedstrijd tegen MVV’69 was. In een tumultueuze wedstrijd won Voorwaarts toch nog met 1-3. De machine draaide ook weer op volle toeren thuis tegen DKB, zij werden met 5-0 verslagen. Ook Achilles Enschede kon Voorwaarts niet stoppen. Het werd een benauwde 0-1 zege maar een week later won Voorwaarts weer overtuigend thuis tegen ASV’57 uit Aadorp. Uit tegen sc Denekamp kon Voorwaarts de 2e periodetitel pakken. Na acht overwinningen op rij volgde in de beslissende fase een 1-0 nederlaag. Voorwaarts kon zich dit nog wel veroorloven maar zou zich toch moeten herstellen. Gelukkig volgde er de uitwedstrijd tegen het laaggeklasseerde PW uit Enschede. Voorwaarts won met 1-5 en op een dinsdagavond kwamen de Blauwitters op bezoek. Met 4-0 werden de bezoekers naar Borne gestuurd waardoor Voorwaarts op 22 april 2000 uit tegen sc Lutten bij winst kampioen kon worden. Enkele honderden supporters voorzien van oranje jubileum petje en sommigen met oranje klompen reisden af naar Lutten. Het was een ware oranje invasie. Voorwaarts begon zenuwachtig. Toch na 20 minuten was er het eerste doelpunt. John Tijhuis scoorde beheerst de 0-1. Vlak voor rust werd Gert Dogger in de 16 meter onderuit gehaald waarna Wilco Kiviets vanaf 11 meter de 0-2 aantekende. Dit was ook de ruststand. Na rust was Voorwaarts ontketend. Gert Dogger scoorde vlak na rust de 0-3. De 0-4 werd gescoord door Rikus Bakker gevolgd door een prachtige lob van opnieuw Gert Dogger. De wedstrijd was allang gespeeld. Voorwaarts won uiteindelijk met 0-8 door doelpunten van Gert Dogger, Nico Dogger en Rikus Bakker. Het feest kon beginnen. In de kleedkamer werd er overvloedig champagne gedronken. Na eerst Lutten te hebben wakker geschud ging de bus richting Westerhaar. Daar wachtte hen een platte wagen die samen met de op diezelfde dag kampioen geworden korfbalvereniging S.D.O. een rondgang door het dorp maakte. Vooraf gegaan door de muziek van S.D.G. dat traditiegetrouw aanwezig was kwam de hossende bende aan bij de kantine van Voorwaarts. Na de gebruikelijke serenade werd de kantine op stelten gezet en werd nog lang door gefeest.